Dag 10: Sallandse heuvelrug - Voorst

Een verplaatsing van 45 kilometer, een koude en een warme douche.

Vandaag de grootste afstand tot nu toe, 45 kilometer. Een afstand die ik al meer dan 25 jaar niet in één dag heb afgelegd. Helaas begon de dag met regen, waardoor ik pas veel later dan de bedoeling was mijn tent in kon pakken en vertrekken. De fietstocht beginnen met een nat pak zou de dag net iets te zwaar hebben gemaakt.

Voor nog iets meer vertraging zorgde een kampeerder die gisteravond na het donker in de stromende regen was aangekomen. Een geflipte filosoof die het Pieterpad aan het lopen is. En geflipt is een Geuzennaam in deze, ik ben immers zelf ook geflipt. Een tijd met deze man staan praten over zingeving en het loskomen van mentale gevoelens van verplichting die een mens in de weg kunnen zitten.

Hierna was het dan eindelijk tijd om daadwerkelijk te vertrekken. De eerste paar honderd meters moest ik de fiets voortduwen door rul zand en dat maakte het lijf gelijk goed wakker om het zo maar te zeggen. Hierna wilde Google me over de Sallandse heuvelrug sturen, maar dat zou twee forse beklimmingen betekenen en dat vond ik teveel van het goede. Vandaar dat ik de route via Raalte heb gekozen.

Vooral het eerste stuk tot aan Raalte ging als een zonnetje. Twaalf kilometer zonder pauze onderweg, de langste afstand tot nu toe die ik non-stop had afgelegd. In Raalte even lekker pauze genomen op een bankje aan de rand van het centrum en daarna weer verder.

Direct na Raalte werd het een ander verhaal. De weg Raalte - Deventer bestaat voor een groot deel uit saaie rechte stukken en ik had ook nog eens de wind voortdurend in het gezicht. De temperatuur was inmiddels ook gestegen, waardoor ik langzaam maar zeker steeds vermoeider raakte.

Het was dan ook een zegen toen ik Deventer bereikte, maar die zegen werd al snel een vloek. Zoals bij de meeste wat grotere plaatsen is het heel eenvoudig om ze te vinden en om vervolgens het centrum te vinden. Hoe vanaf daar verder is echter een heel ander verhaal.

Andere plaatsen worden nauwelijks aangegeven voor fietsers, dus maar gewoon dom de bordjes centrum volgen en hopen dat die vanzelf overgaan in bordjes naar de andere plaatsen. Het enige waar ze echter in over gingen waren bordjes die me vertelde dat het centrum inmiddels achter me lag.

Gelukkig kon Google Maps me weer de juiste kant op helpen en al wat er nog nodig was om Deventer uit te komen, was een beklimming van de IJsselbrug. Die viel nog vies tegen met al die bepakking op mijn fiets, dus ik was dan ook blij dat er direct na de afdaling aan de andere kant een heel mooi bankje stond precies bij het kruispunt waar ik af moest slaan.

Terwijl  ik daar op dat bankje zat me te beseffen dat ik Overijssel nu achter me had gelaten, kwam er een vrouw met hondje voorbij die nieuwsgierig vroeg waar ik vandaan kwam en naar toe ging. Ga ergens staan met een volgepakte fiets, of een camera met statief en mensen kunnen hun nieuwsgierigheid niet inhouden en beginnen te vragen. Niet dat ik hier een probleem mee heb overigens, ik ga maar wat graag dat soort gesprekken aan. Opvallend vaak worden het ook nog eens hele boeiende gesprekken.

Op dit moment zat ik al voorbij de dertig kilometer, de langste afstand die ik tot dan toe had gehad, en dat begon ik nu wel te voelen. Gelukkig nog maar iets meer dan tien kilometer te gaan. De stukken fietsen werden echter steeds korter en de stukken rust steeds langer, waardoor het een hele tijd heeft geduurd voor ik het laatste stuk achter de rug had.

Zelfs zo lang, dat ik een paar kilometer voor mijn doel nog overvallen werd door een forse regenbui. Gelukkig was er de boom die in de jaren 90 was geplant voor het zoveel-jariger bestaan van Voorster belang eo die mij enigszins wist te beschutten voor het ergste van de bui. Het bleef echter wel een forse koude douche. Toen ik na de bui weer opstapte ontdekte ik overigens dat er nog geen honderd meter verder een bushokje stond waar ik volledig droog had kunnen schuilen, maar vooruit.

Na de bui nog even het allerlaatste stukje op de fiets en iets voor zonsondergang kwam ik eindelijk aan op natuurcamping de Haverkamp te Voorst. Ja, een normale camping, dus met stroom en nog belangrijker, warm water.

De bedoeling was om snel de tent op te zetten en daarna onder de douche te springen, maar snel zat er niet meer in. Het lichaam was gewoon te leeg om wat dan ook snel te doen, dus werd het langzaam de tent opzetten. Toen die eindelijk stond mijn handdoek en de toilettas gepakt en richting douche.

Het is niet lastig om je op paalcampings schoon te houden. Oké, je moet wat meer water meeslepen naar de camping, maar dat is te overzien. Jezelf wassen op een koude ochtend met koud water is echter lang niet altijd een feest om het zo maar even te zeggen. Deze warme douche voelde dan ook als een geschenk uit de hemel. Gelijk ook de baard van anderhalve week er af en ik was weer een ander mens.

Helemaal schoon en lichamelijk leeg strompelde ik hierna terug naar mijn tent, waar ik, moe maar voldaan, direct in een diepe slaap viel.