Echt lekker wakker worden was het niet deze dag. Blijkbaar heb ik in mijn slaap een vreemde beweging gemaakt, want ik heb een flink pijnlijke spier in mijn rug. Staan is pijnlijk en volledig rechtop kan ik niet komen. Liggen gaat gelukkig wel prima, dus blijf ik vandaag maar iets langer liggen voor ik bezig ga.
Want hoewel mijn rug vervelend doet, bezig wil ik vandaag zeker. Na de prachtige fietstocht van gisteren wil ik vandaag meer van het park zien. Behalve de prachtige landschappen natuurlijk ook weer op zoek naar wild.
Op- en afstappen is lastig met mijn rugpijn, maar gelukkig geeft het fietsen zelf niet veel problemen. Na een eerste stuk afgelegd te hebben even een pauze en geheel onverwacht begint het ineens in mijn hoofd te spoken.
Alles wat de afgelopen jaren fout is gegaan komt voorbij met als gevolg dat ik echt even helemaal in elkaar klap. Ik heb ineens niet meer de energie om op te staan van het bankje waarop ik zit om verder te gaan, langzaam zak ik steeds verder weg.
Gelukkig komt er ook nog een kort helder moment waarop ik me besef dat lichamelijke inspanning helpt om het hoofd te legen, dus kruip ik met enige moeite weer op de fiets en begin domweg te fietsen.
Na een paar kilometers begint mijn hoofd iets tot rust te komen, maar helemaal rustig gaat het de rest van de dag niet meer worden. Om vooruit te kunnen in mijn leven heb ik die rust wel nodig om stapje voor stapje zaken te verwerken, te herkennen en te erkennen.
Gelukkig in de avond nog wel een gelukzalig moment op het moment dat ik op een mooie wildobservatieplek heel veel biggetjes in mijn vizier krijg. Mede hierdoor komt het hoofd uiteindelijk voldoende tot rust om later te kunnen slapen.
De afgelopen drie weken gaat het met regelmaat op en neer en dat zal ongetwijfeld ook nog wel enige tijd duren. Ik hou me echter vast aan het idee dat de mooie momenten langzaam de overhand beginnen te krijgen en dat er heel langzaam antwoorden en verklaringen duidelijk beginnen te worden op wat me de afgelopen jaren is overkomen. Er lijkt dus licht op het einde van de tunnel, hoe donker het soms ook mag lijken.
Hoi Yuri, heb je blog nu pas ontdekt nav mijn moeder die er over begon. Dapper van je om het op deze manier aan te pakken, maar ik ga er van uit dat je zelf het beste weet wat goed voor je is. We hebben elkaar natuurlijk al jaren niet gezien, maar van een afstand volg ik nog wel het een en ander.
BeantwoordenVerwijderenIk wens je veel succes en sterkte in de komende tijd en je hebt er weer een trouwe lezer bij sinds vandaag.
Hallo Yuri, met enige regelmaat heb ik jouw belevingen gelezen. Mooi, dat je jezelf zo kwetsbaar durft op te stellen. Yuri het gaat je goed, geniet (en dat doe je), van de mooie momenten. Langzaam maar zeker ga je meer vinden. Ga vooral niet opzoek. Laat los wat er niet toe doet.
BeantwoordenVerwijderenEen warme groet, Peter Willemsen