Mijn depressie

'Je hebt acht van de negen symptomen van depressie in meer of mindere mate' zei de man die er, volgens het duur uitziende diploma aan zijn muur, voor geleerd had. 'Wat is de negende? Ik wil natuurlijk wel een complete set.' zei ik jolig. Nadat hij zei wat de negende is, dacht ik alleen maar laat maar zitten die negende.

Een depressie

Zoals al vermeld bij mijn vertrek, ik heb dus een zware depressie. De tweede in iets meer dan vijf jaar tijd, hoewel de tussenliggende periode gezien kan worden als een milde depressie en je het daarmee dus één depressie zou kunnen noemen.

Wil ik genezen, en even belangrijk, voorkomen dat dit me nogmaals gaat overkomen, dan zal ik moeten leren om over mijn ware gevoelens te praten. Iets dat ik tot nu toe vrijwel nooit heb gedaan, zelfs niet binnen de meeste relaties die ik heb gehad. Omdat ik blijkbaar ook nog vrij goed kan acteren, hadden de meeste mensen dan ook geen idee wat er aan de hand was. Sommigen die me beter kennen, of de symptomen herkennen hadden wel een idee dat er iets aan de hand was, maar niet wat en in welke mate. Alleen al het schrijven van dit stuk zal waarschijnlijk een forse opgave voor me blijken, maar ik moet wel, uit eigen belang. Nu ik ruim anderhalve week onderweg ben ik het moment gekomen dat mijn hoofd voldoende tot rust is gekomen om onderstaande op te schrijven.

Er schijnen dus negen symptomen voor depressie te zijn en ik wil gelijk even naar die negende die ik dus niet heb. Die negende dat zijn suïcidale gedachten en daar heb ik tot mijn grote vreugde absoluut geen last van. Ik meld dit maar meteen, omdat ik weet dat er mensen zijn die zich daar zorgen over maken, sinds het moment dat ze over mijn depressie hebben gehoord.

Wat heb ik dan wel?

Een aantal van de symptomen zijn mild bij mij aanwezig en daar heb ik dan ook niet zoveel last van. Er zijn een viertal zaken waar ik echt last van heb en die zal ik hieronder in willekeurige volgorde omschrijven.

Slapeloosheid

Iedereen ligt wel eens te woelen, omdat hij of zij zich ergens zorgen over maakt. Bij mij was het echter niet meer af en toe woelen. Het begon met af en toe een nacht wakker, of een deel van de nacht wakker, maar het werden al snel meerdere nachten achter elkaar. Dit omdat ik me over alles, van klein tot groot, zulke zorgen maakte, dat mijn hoofd niet stopte met malen. Ik sliep op het einde alleen nog maar op het moment dat ik zo uitgeput was dat ik niet eens meer wakker kon blijven. Ik liep vaak dagen als een halve zombie rond.

Overigens werd ik vrij goed in het voor de buitenwereld verstoppen van dit issue. Je weet op voorhand vaak wel wanneer je echt scherp moet zijn en dan bleef ik vaak tussendoor een nacht extra wakker om te zorgen dat ik zeker wist dat ik kon slapen de nacht voor ik scherp moest zijn.

Een veranderd eetpatroon

Ik was net voor het begin van de depressie twintig kilo afgevallen en die kwamen er vanaf het begin van de depressie in record tijd weer bij. Ik leek voortdurend grote honger te hebben en at veel grotere porties dan ik in jaren had gegeten. Als ik niet dankzij mijn fiets nog wat beweging had gekregen, dan was de gewichtstoename waarschijnlijk nog veel forser geweest.

Niet in staat om besluiten te nemen, of acties te ondernemen die noodzakelijk zijn

Om enigszins normaal te kunnen functioneren als mens moet je af en toe besluiten nemen en acties ondernemen. Zeker de laatste paar maanden was ik hier meestal niet meer toe in staat. Het gaat daarbij soms om de meest eenvoudige dingen als het huishouden doen, boodschappen doen, of een rekening betalen of een e-mail beantwoorden. Dingen die je normaal even doet werden voor mij zo groot dat ik me er niet meer toe kon zetten om ze te doen.

Dit heeft overigens niet te maken met niet willen, geen zin hebben of lui zijn of iets dergelijks. Ik wilde graag die dingen doen die noodzakelijk zijn om een normaal leven te leiden, maar op de één of andere manier leek het net of er een drempel was die te hoog was om overheen te gaan. Af en toe schoot ik wel in gang en dan was ik ineens manisch aan het poetsen of iets anders en kreeg ik van alles in no time klaar, maar dat duurde meestal maar hooguit een uur en dan zakte in weer weg in een soort staat van lethargie, zonder de daarbij horende slaaplust.

Waar geen drempel meer voor was, dat zijn juist die activiteiten die niet nuttig bijdragen aan het een onderdeel zijn van de samenleving. Ik ging bijvoorbeeld meer roken en drinken. Ik ben blij dat ik geen drugs gebruik, want dan was ik waarschijnlijk nog verder van huis geweest.

Een voortdurend gevoel van waardeloosheid

Het allerlastigste was echter wel het gevoel, dat met de dag erger werd, dat ik een totale mislukking was. Niets kon ik in mijn ogen meer goed doen. Dit ontnam ook de lust om wat aan de andere issues te doen, het maakte immers toch niets uit, alles was gedoemd om te mislukken.

De oorzaak hiervan zat hem niet zozeer in dat ik mezelf doelen had gesteld die onhaalbaar waren, maar meer in de manier hoe ik omging met die momenten die iedereen wel eens heeft, wanneer je een doel niet haalt. Ik liet dat soort momenten nooit los en sprak er met niemand over. Hierdoor bleef dit in de loop der jaren maar opbouwen en opbouwen, tot er ruim vijf jaar geleden een eerste breekpunt werd bereikt en zes maanden geleden een tweede.

Op het moment dat ik op soort breekpunt zit zijn het overigens invloeden van buitenaf die me dan daadwerkelijk doen breken. In beide gevallen was het gedonder binnen de fractie. De politiek en met name de stad gaan mij zeer aan het hart. Als je dan ineens op een kwetsbaar moment vanuit je eigen kamp een mes in de rug krijgt, dan kan dat iemand breken.

Waarom dan deze reis?

Hoewel sommigen het zullen zien als vluchtgedrag, is de reis die ik nu ben begonnen dat niet. Het is een bewuste keuze op basis van argumenten geweest. Om te beginnen is er het reizen per fiets. Lichaamsbeweging maakt stoffen aan in je lichaam die werken als antidepressiva. Hiermee kan ik het gebruik van chemische blijmakers voorkomen. Mocht deze reis niet het gewenst effect geven, dan kan ik altijd nog aan de pilletjes op recept.

Daarnaast moest ik uit mijn omgeving. Alles in mijn omgeving, en dan met name in mijn huis, werd een herinnering van wat er allemaal mislukt was in mijn leven. Ik moest die fysieke herinneringen loslaten om daarna geleidelijk de mentale herinneringen te lijf te kunnen.

Ik moest ook andere dingen gaan doen. Alles wat ik de laatste maanden had gedaan zorgde alleen maar voor een dieper gevoel van ellende. Politiek was altijd mijn passie geweest, maar was in de laatste maanden een slopende activiteit geworden. Iedere keer dat ik de man zag die mij had verraden door zichzelf zonder goede argumenten tot fractievoorzitter uit te roepen, werd een marteling. Ik wilde niets meer met hem te maken hebben, maar om de lieve vrede binnen de partij te bewaren dwong ik mezelf om er mee om te blijven gaan. Achteraf gezien had ik op dag één direct moeten zeggen over mijn lijk, met jou zit ik niet meer in één fractie.

Ik wil me dus weer gaan bezig houden met die dingen die me plezier en voldoening geven. Daar speelt dit blog een belangrijke rol in, want schrijven heb ik altijd bijzonder graag gedaan. Daarnaast geeft het bijhouden van dit blog me ook de mogelijkheid om mezelf weer op een gezonde manier doelen te stellen. Mogelijk nog wel het belangrijkste is dat ik via persoonlijke stukken zoals deze, op een veilige manier kan leren om over gevoelens te praten.

Ook het maken van de video's is een manier om mezelf op een vergelijkbare manier uit te dagen. Ik dwing mezelf daarmee om op zoek te blijven naar verhalen die de moeite van het vertellen waard zijn en leer in dat proces ook zelf erg veel. Het schrijven, fotograferen en filmen zijn voor mij methodes om weer te wennen aan regelmaat, aan het nakomen van afspraken, nu nog met mezelf, maar later met anderen. Het is dus een manier om mezelf weer klaar te maken om normaal te functioneren.

Uiteraard speelt ook een rol dat ik dankzij deze reis veel in de natuur kan zijn. De natuur is bewezen rustgevend en stelt een mens in staat om via de verkregen rust weer orde op zaken te stellen.

Tot slot is het ook altijd een droom van me geweest om op deze manier rond te reizen. Eigenlijk had ik dat al twintig jaar geleden moeten doen, maar beter te laat dan nooit.

Lost dit dan alles op?

Ik ben niet zo naïef om te denken dat deze reis alles op gaat lossen. Alleen al omdat ik door mijn handelen van met name de laatste maanden een aantal praktische problemen heb gecreëerd die ik enkel op kan lossen door aanwezig te zijn en normaal te functioneren. Ik moet daarvoor echter wel eerst zorgen dat ik normaal kan functioneren.

Als ik puur kijk naar de net omschreven symptomen, dan zie ik op sommige gebieden al wel verandering, soms zelfs een forse verandering. Ik eet nog niet zo gezond als ik zou willen, maar wel al aanzienlijk minder. De enorme porties verdwijnen als sneeuw voor de zon. De behoefte aan drank is zelfs helemaal verdwenen.

Ik slaap nu ook beter. Ja, ik pieker nog wel eens een deel van een nacht en ik heb ook nog twee volledig slapeloze nachten gehad, maar dat is een enorme afname ten opzichte van wat ik gewend ben. Hierdoor ben ik beter uitgerust, waardoor de problemen waar ik mee zit beter overzichtelijk worden en makkelijker op te lossen. En nee, ze zijn nog lang niet allemaal opgelost.

Het is op sommige dagen nog lastig om in beweging te komen en te gaan ondernemen, maar de drempel om iets te doen is al aanzienlijk lager dan dat deze was. Nu opereer ik op dit moment natuurlijk op een heel ander niveau dan toen ik nog in Oldenzaal was, maar het gaat nu vooral over de kennis dat ik weer in staat ben om dingen te doen, om drempels te overwinnen.

En tot slot het gebied met de grootste verandering, dat is mijn zelfbeeld. De negatieve gedachten over mezelf zijn voor 90% verdwenen. Ik sta nog niet te juichen om wie ik ben, dat is nog heel wat stappen verder, maar de afgelopen anderhalve week hebben al een wereld van verschil gemaakt.

Dit stuk kan onmogelijk compleet zijn, omdat dat wat in mijn hoofd gebeurd te complex is om even in een stukje op te schrijven. Ik heb echter mijn best gedaan om de kern van wat er speelt zo dicht mogelijk te benaderen. Later volgt er ongetwijfeld meer.