Ik voel nattigheid.
Het is te merken dat de zomer een paar dagen geleden officieel is begonnen, er komt maar geen einde aan de regen. Een echte Hollandse zomer op deze manier. Vandaag was het echter bijzonder irritante regen, want hij stopte iedere keer net lang genoeg om mij te laten denken dat ik bezig kon met opnames.
Niet minder dan drie keer ben ik op de fiets gestapt, om vervolgens binnen de kortste keren weer ergens te moeten schuilen. Ik begin te vermoeden dat iemand een buienmagneet in mijn fiets heeft geplaatst, want buien die de ene kant op zouden moeten trekken volgens de buienradars, verleggen iedere keer net een beetje hun koers, zodat ik ze toch over me heen krijg.
Na poging drie het maar opgegeven, boodschappen gedaan en me in de tent opgesloten. Uiteraard werd het toen een tijdje droog. Nadat ik dacht er is nog genoeg daglicht voor een opname, ik doe nog een poging en mijn kleren weer aan begon te trekken, begon de regen echter toch weer opnieuw.
In ieder geval hierdoor vandaag wel wat beweging gehad en goed kunnen oefenen met aan- en uitkleden, hoewel ik dat volgens mij al enige tijd onder de knie heb, maar vooruit.
vrijdag 30 juni 2017
Dag 53: Utrechtse heuvelrug - Uitslapen
Na een paar nachten slecht slapen haal ik het vandaag ineens in.
Slecht slapen kan meerdere oorzaken hebben. In het begin van de reis was het meestal omdat er allerlei zorgwekkende gedachten door mijn hoofd schoten. Dat is gelukkig fors afgenomen, maar toch heb ik nu een aantal nachten met weinig slaap achter elkaar gehad.
De eerste twee nachten kon ik de slaap maar niet vatten omdat mijn hoofd geen uit-knop kent. De gedachten waren deze keer positief, allerlei plannetjes voor de toekomst kwamen voorbij, maar op een gegeven moment zou je willen dat er een einde aan kwam.
Hoewel ik tegelijkertijd heel blij ben dat dit me weer overkomt. Het is lang geleden dat ik wakker heb gelegen vanwege positieve ideetjes. Dan heb je het zeker over een aantal jaren. En dat terwijl dat me in het verleden heel vaak overkwam. Mijn hoofd kan met een vrijwel eindeloze stroom plannen komen, veel te veel om ooit allemaal uit te voeren.
De derde en vierde nacht weinig slaap had een andere oorzaak. Regen en vogels. Normale regen die op je tent valt kan helpen om in slaap te vallen, maar als er in de nacht ineens een wat zwaardere bui overtrekt, dan is het net of iemand met een hogedrukspuit tegen een golfplaat aan het spuiten is en probeer dan maar eens door te slapen.
En dan zijn er nog de vogels. Op vorige plekken sliep ik daar probleemloos doorheen, maar daar waren niet zoveel vogels als er hier zijn. Het is echt verbazingwekkend wat voor symfonie ik iedere ochtend vanaf een uur of vier te horen krijg. Een concert van zo'n anderhalf uur, waarna ik normaal weer lekker in slaap val, maar nu twee dagen op rij niet en dan begint na vier korte nachtjes zelfs bij mij het slaapgebrek op te tellen.
Op deze vijfde nacht werd mijn slaap ook weer onderbroken door de vogels, maar nu viel ik na afloop wel weer in slaap om tot mijn verbazing pas om half vijf in de middag weer wakker te worden. Blijkbaar had ik de slaap dus echt nodig.
Over de dag zelf valt niet zo heel veel te melden als je zo lang hebt liggen slapen, dus noemen we dit maar de slaapspecial en laat ik het hier bij.
Slecht slapen kan meerdere oorzaken hebben. In het begin van de reis was het meestal omdat er allerlei zorgwekkende gedachten door mijn hoofd schoten. Dat is gelukkig fors afgenomen, maar toch heb ik nu een aantal nachten met weinig slaap achter elkaar gehad.
De eerste twee nachten kon ik de slaap maar niet vatten omdat mijn hoofd geen uit-knop kent. De gedachten waren deze keer positief, allerlei plannetjes voor de toekomst kwamen voorbij, maar op een gegeven moment zou je willen dat er een einde aan kwam.
Hoewel ik tegelijkertijd heel blij ben dat dit me weer overkomt. Het is lang geleden dat ik wakker heb gelegen vanwege positieve ideetjes. Dan heb je het zeker over een aantal jaren. En dat terwijl dat me in het verleden heel vaak overkwam. Mijn hoofd kan met een vrijwel eindeloze stroom plannen komen, veel te veel om ooit allemaal uit te voeren.
De derde en vierde nacht weinig slaap had een andere oorzaak. Regen en vogels. Normale regen die op je tent valt kan helpen om in slaap te vallen, maar als er in de nacht ineens een wat zwaardere bui overtrekt, dan is het net of iemand met een hogedrukspuit tegen een golfplaat aan het spuiten is en probeer dan maar eens door te slapen.
En dan zijn er nog de vogels. Op vorige plekken sliep ik daar probleemloos doorheen, maar daar waren niet zoveel vogels als er hier zijn. Het is echt verbazingwekkend wat voor symfonie ik iedere ochtend vanaf een uur of vier te horen krijg. Een concert van zo'n anderhalf uur, waarna ik normaal weer lekker in slaap val, maar nu twee dagen op rij niet en dan begint na vier korte nachtjes zelfs bij mij het slaapgebrek op te tellen.
Op deze vijfde nacht werd mijn slaap ook weer onderbroken door de vogels, maar nu viel ik na afloop wel weer in slaap om tot mijn verbazing pas om half vijf in de middag weer wakker te worden. Blijkbaar had ik de slaap dus echt nodig.
Over de dag zelf valt niet zo heel veel te melden als je zo lang hebt liggen slapen, dus noemen we dit maar de slaapspecial en laat ik het hier bij.
donderdag 29 juni 2017
Dag 52: Utrechtse heuvelrug - Boekpresentatie te Utrecht
Vanwege technische problemen is dit bericht ruim een dag vertraagd. Om weer op schema te komen, morgen twee dagverslagen.
Vandaag de dag waarom ik langer op deze locatie ben gebleven, en gezien de weersverwachtingen ook nog langer zal blijven.
De boekpresentatie van de debuutroman van mijn tante is vandaag in Utrecht. Aangezien ik toch in de buurt was, ben ik hier nog maar wat langer blijven hangen, een debuutroman maak je immers maar één keer.
Het boek heeft als titel 'Terug naar Ancona' en de schrijfster heet Johanna (Ans) Ankone. Het boek is een romantisering van de geschiedenis van de naam Ankone en lijkt daarmee verplicht leesvoer voor iedereen die een Ankone is, of kent. Heel Oldenzaal dus. Over het boek zelf volgt later nog meer op deze site, zodra ik het gelezen heb.
Deze dag is voor mij vooral een kans om bepaalde familieleden die ik al jaren niet heb gezien weer eens te zien. Want behalve mijn vader, die ik twee maanden geleden nog had gezien, en mijn tante de schrijfster, die ik vorig jaar nog heb gezien, zijn ook aanwezig met tweede tante die ik al een jaar of tien niet meer heb gezien en mijn twee neven. Mijn neven had ik al zo lang niet meer gezien dat we ons niet eens konden bedenken wanneer de laatste keer is geweest.
Ook aanwezig zijn de kinderen van mijn neven, waarvan ik er tot nu toe slechts één een keer eerder had gezien als klein meisje, inmiddels is ze een heuse dame van achttien lentes jong en daarmee voor mij dus eigenlijk ook een onbekende.
Hoewel ik ruim op tijd wakker was en me voorbereid had op de fietstocht naar Utrecht, werd het uiteindelijk toch nog een krappe bedoening. De regen hield namelijk wat langer aan dan verwacht en ik fiets liever droog dan nat. Nog net op tijd stopt de regen, zodat ik de vijftien kilometer naar Utrecht aan kan vangen en tijdig aanwezig kan zijn. Onderweg was het slechts twee minuten noodzakelijk om te schuilen voor de regen, dus dat was een mooie meevaller.
Bij de ingang word ik begroet door twee jongemannen, zonen van mijn neven. Ik moet zowaar in een rij wachten, want de opkomst is fors te noemen. Café 't Hoogt is namelijk afgeladen vol voor deze speciale gelegenheid. Bij diverse bezoekers is een oosterse tongval te horen, want vele neven en nichten van mijn tante zijn vanuit Twente overgekomen voor deze dag.
Nu had ik een paar dagen geleden al eens vermeld dat ik een wat rare familie heb, die absoluut niet hecht is. Vandaar ook dat ik meerdere familieleden al jaren niet had gezien, en vandaar ook dat er regelmatig ongemakkelijke momenten waar te nemen zijn.
Zelf ben ik bij deze ongemakkelijke momenten meer toeschouwer dan deelnemer. Vrijwel alle oorzaken voor deze momenten liggen namelijk al voor mijn geboorte, waardoor ik gelukkig geen ingewijde in dit specifieke ongemak ben.
Na het officiële gedeelte, waarvan ik waarschijnlijk wel enige fragmenten zal gebruiken zodra ik het boek zelf hier bespreek, volgt uiteraard de borrel, waarna de meesten al snel richting andere verplichtingen vertrekken. Ik blijf me verbazen hoe vol mensen met gezinnen hun agenda altijd weer hebben. Als verstokte vrijgezel is ook dit iets waar ik geen ingewijde in ben.
Na afloop blijven mijn tante, haar man, haar jongste zoon, mijn vader en ondergetekende over en vertrekken we naar het huis van mijn tante, net buiten het stadshart van Utrecht, voor broodjes en soep en natuurlijk een nabespreking.
Voornaamste onderwerp: Hoe breng je een dergelijk boek aan de mens. Vanuit mijn kennis van het Oldenzaalse kan ik aan deze discussie gelukkig wel wat bijdragen, maar verder zal ik eerst het boek moeten lezen. Mijn planning is om er met een paar dagen aan te beginnen, ik heb alleen nog geen idee wanneer ik het uit heb. De reacties van die paar mensen die het op voorhand mogen lezen, waaronder een criticus, klinken veelbelovend, dus het zou mij niet verbazen als ik over een paar dagen of weken het boek van harte aan kan raden.
Afijn, genoeg over deze familiereünie verkleed als boekpresentatie. Van terug naar Ancona naar terug naar mijn tent. Hoewel, ik nog niet direct terug ga naar mijn tent. Ik doe eerst nog even een rondje door Utrecht. Een stad die ik ontelbare malen heb bezocht en die, na Oldenzaal uiteraard, voor mij absoluut een favoriete stad is.
Aangezien ik de afgelopen nacht niet veel heb geslapen, net als enkele nachten daarvoor, heb ik echter niet de puf om me echt door Utrecht te laten omarmen en er langer te blijven, dus na een kort rondje het voorwiel richting oosten en daarmee richting tent.
Het gebrek aan slaap merk ik vooral op de terugweg. Hoewel ik nu wind mee heb, fiets ik een stuk langzamer dan op de heenweg. Halverwege dus maar even een pauze voor een wondermiddel. En nee, dan heb ik het niet over een biertje, maar over een halve literglas vol met ijsklontjes in combinatie met twee flesjes bitter lemon. Daar kikker je pas echt van op.
Vlak voor het bereiken van mijn tent nog even een adembenemend moment. Een buizerd schrikt van mijn passage en vliegt op, maar doordat de bomen een soort van tunnel vormen voor me, vliegt deze bijna 300 meter vlak voor me. Echt geschrokken was hij blijkbaar niet, want dan was hij wel eerder gevlogen.
Thuis in mijn tent bekruipt mij al snel het gevoel dat ik niet alleen ben. En inderdaad, na enig speuren zie ik een muisje spichtig naar mij kijken. Na enig opjagen krijg ik hem uiteindelijk de tent uit. Geen nieuwe knaagschade aan de tent te zien, dus waarschijnlijk was hij al in mijn voortent toen ik aankwam en is hij in blinde paniek mijn binnentent ingevlucht toen ik deze opende, om maar vooral weg te komen bij dat grote wezen.
Als die buizerd nou wat beter zijn werk had gedaan, dan was deze ontmoeting ons beiden bespaard gebleven.
Vandaag de dag waarom ik langer op deze locatie ben gebleven, en gezien de weersverwachtingen ook nog langer zal blijven.
De boekpresentatie van de debuutroman van mijn tante is vandaag in Utrecht. Aangezien ik toch in de buurt was, ben ik hier nog maar wat langer blijven hangen, een debuutroman maak je immers maar één keer.
Het boek heeft als titel 'Terug naar Ancona' en de schrijfster heet Johanna (Ans) Ankone. Het boek is een romantisering van de geschiedenis van de naam Ankone en lijkt daarmee verplicht leesvoer voor iedereen die een Ankone is, of kent. Heel Oldenzaal dus. Over het boek zelf volgt later nog meer op deze site, zodra ik het gelezen heb.
Deze dag is voor mij vooral een kans om bepaalde familieleden die ik al jaren niet heb gezien weer eens te zien. Want behalve mijn vader, die ik twee maanden geleden nog had gezien, en mijn tante de schrijfster, die ik vorig jaar nog heb gezien, zijn ook aanwezig met tweede tante die ik al een jaar of tien niet meer heb gezien en mijn twee neven. Mijn neven had ik al zo lang niet meer gezien dat we ons niet eens konden bedenken wanneer de laatste keer is geweest.
Ook aanwezig zijn de kinderen van mijn neven, waarvan ik er tot nu toe slechts één een keer eerder had gezien als klein meisje, inmiddels is ze een heuse dame van achttien lentes jong en daarmee voor mij dus eigenlijk ook een onbekende.
Hoewel ik ruim op tijd wakker was en me voorbereid had op de fietstocht naar Utrecht, werd het uiteindelijk toch nog een krappe bedoening. De regen hield namelijk wat langer aan dan verwacht en ik fiets liever droog dan nat. Nog net op tijd stopt de regen, zodat ik de vijftien kilometer naar Utrecht aan kan vangen en tijdig aanwezig kan zijn. Onderweg was het slechts twee minuten noodzakelijk om te schuilen voor de regen, dus dat was een mooie meevaller.
Bij de ingang word ik begroet door twee jongemannen, zonen van mijn neven. Ik moet zowaar in een rij wachten, want de opkomst is fors te noemen. Café 't Hoogt is namelijk afgeladen vol voor deze speciale gelegenheid. Bij diverse bezoekers is een oosterse tongval te horen, want vele neven en nichten van mijn tante zijn vanuit Twente overgekomen voor deze dag.
Nu had ik een paar dagen geleden al eens vermeld dat ik een wat rare familie heb, die absoluut niet hecht is. Vandaar ook dat ik meerdere familieleden al jaren niet had gezien, en vandaar ook dat er regelmatig ongemakkelijke momenten waar te nemen zijn.
Zelf ben ik bij deze ongemakkelijke momenten meer toeschouwer dan deelnemer. Vrijwel alle oorzaken voor deze momenten liggen namelijk al voor mijn geboorte, waardoor ik gelukkig geen ingewijde in dit specifieke ongemak ben.
Na het officiële gedeelte, waarvan ik waarschijnlijk wel enige fragmenten zal gebruiken zodra ik het boek zelf hier bespreek, volgt uiteraard de borrel, waarna de meesten al snel richting andere verplichtingen vertrekken. Ik blijf me verbazen hoe vol mensen met gezinnen hun agenda altijd weer hebben. Als verstokte vrijgezel is ook dit iets waar ik geen ingewijde in ben.
Na afloop blijven mijn tante, haar man, haar jongste zoon, mijn vader en ondergetekende over en vertrekken we naar het huis van mijn tante, net buiten het stadshart van Utrecht, voor broodjes en soep en natuurlijk een nabespreking.
Voornaamste onderwerp: Hoe breng je een dergelijk boek aan de mens. Vanuit mijn kennis van het Oldenzaalse kan ik aan deze discussie gelukkig wel wat bijdragen, maar verder zal ik eerst het boek moeten lezen. Mijn planning is om er met een paar dagen aan te beginnen, ik heb alleen nog geen idee wanneer ik het uit heb. De reacties van die paar mensen die het op voorhand mogen lezen, waaronder een criticus, klinken veelbelovend, dus het zou mij niet verbazen als ik over een paar dagen of weken het boek van harte aan kan raden.
Afijn, genoeg over deze familiereünie verkleed als boekpresentatie. Van terug naar Ancona naar terug naar mijn tent. Hoewel, ik nog niet direct terug ga naar mijn tent. Ik doe eerst nog even een rondje door Utrecht. Een stad die ik ontelbare malen heb bezocht en die, na Oldenzaal uiteraard, voor mij absoluut een favoriete stad is.
Aangezien ik de afgelopen nacht niet veel heb geslapen, net als enkele nachten daarvoor, heb ik echter niet de puf om me echt door Utrecht te laten omarmen en er langer te blijven, dus na een kort rondje het voorwiel richting oosten en daarmee richting tent.
Het gebrek aan slaap merk ik vooral op de terugweg. Hoewel ik nu wind mee heb, fiets ik een stuk langzamer dan op de heenweg. Halverwege dus maar even een pauze voor een wondermiddel. En nee, dan heb ik het niet over een biertje, maar over een halve literglas vol met ijsklontjes in combinatie met twee flesjes bitter lemon. Daar kikker je pas echt van op.
Vlak voor het bereiken van mijn tent nog even een adembenemend moment. Een buizerd schrikt van mijn passage en vliegt op, maar doordat de bomen een soort van tunnel vormen voor me, vliegt deze bijna 300 meter vlak voor me. Echt geschrokken was hij blijkbaar niet, want dan was hij wel eerder gevlogen.
Thuis in mijn tent bekruipt mij al snel het gevoel dat ik niet alleen ben. En inderdaad, na enig speuren zie ik een muisje spichtig naar mij kijken. Na enig opjagen krijg ik hem uiteindelijk de tent uit. Geen nieuwe knaagschade aan de tent te zien, dus waarschijnlijk was hij al in mijn voortent toen ik aankwam en is hij in blinde paniek mijn binnentent ingevlucht toen ik deze opende, om maar vooral weg te komen bij dat grote wezen.
Als die buizerd nou wat beter zijn werk had gedaan, dan was deze ontmoeting ons beiden bespaard gebleven.
woensdag 28 juni 2017
Video: Kalf, lam en big
Bijna de hele kinderkamer compleet in dit filmpje. Lammeren van de Corsicaanse moeflons, een kalf van een edelhert en biggetjes van wilde zwijnen.
dinsdag 27 juni 2017
Dag 51: Utrechtse heuvelrug - Een dag vol variatie
Weinig zo mooi als variatie natuurlijk, of toch niet?
Vandaag echt van alles meegemaakt, motregen, gemiezer, normale regen, harde regen en stortregen. Van alles wat dus en daardoor erg weinig te melden.
Behalve dan dat ik op enig moment nog wel de tent uit moest om inkopen te doen en dus moest de jas weer eens aan. Pas de tweede keer in de afgelopen zes weken dat de jas aan was, dus eigenlijk zou ik niet moeten klagen, maar toch. Ik doe liever wat anders dan de hele dag nietsen. Voor morgen in ieder geval een bezoek aan Utrecht in de planning ivm de presentatie van de debuutroman van mijn tante.
En dan is het me toch eindelijk eens gelukt om er een kort bericht van te maken.
Vandaag echt van alles meegemaakt, motregen, gemiezer, normale regen, harde regen en stortregen. Van alles wat dus en daardoor erg weinig te melden.
Behalve dan dat ik op enig moment nog wel de tent uit moest om inkopen te doen en dus moest de jas weer eens aan. Pas de tweede keer in de afgelopen zes weken dat de jas aan was, dus eigenlijk zou ik niet moeten klagen, maar toch. Ik doe liever wat anders dan de hele dag nietsen. Voor morgen in ieder geval een bezoek aan Utrecht in de planning ivm de presentatie van de debuutroman van mijn tante.
En dan is het me toch eindelijk eens gelukt om er een kort bericht van te maken.
maandag 26 juni 2017
Dag 50: Utrechtse heuvelrug - natte verkoeling
De beloofde verkoeling komt, in combinatie met veel water.
Tot halverwege de middag was het vandaag te warm om wat dan ook te doen. Op het hoogtepunt ging de temperatuur naar de 32 graden en het enige dat je dan kunt doen is wachten op verkoeling. Die verkoeling kwam er in de tweede helft van de middag in de vorm van een koelere westenwind.
Ik er gelijk op uit, want dankzij de warmte had ik al lang genoeg stilgezeten in mijn optiek. Ik was echter nog maar amper onderweg, toen zich een indrukwekkende wolkenformatie aankondigde en het duurde dan ook niet lang voor de eerste donder te horen was.
Snel dus op zoek naar een plek om te schuilen, een plek die ik vond in een bushokje. Ik was ook niets te vroeg, want vrijwel gelijk begon de regen. Nu kan mij de regen niet zo heel veel schelen, maar ik had mijn rugzak met camera en dergelijke bij me en die houden niet zo van regen.
Eigenlijk vond ik de verkoeling van de regen wel fijn, waardoor de situatie ontstond dat ik zelf in de regen stond en mijn rugzak aan het schuilen was in het bushokje. Althans, tot het moment dat de regen veranderde in een stortbui, toen ben ik mijn rugzak maar even gezelschap gaan houden.
Helaas duurde het ook na de stortbui nog lang voordat het droog werd, waardoor er eigenlijk alleen nog tijd over bleef om snel wat inkopen te doen. Niet echt een productieve dag dus helaas. Hopen dat morgen beter gaat worden.
Tot halverwege de middag was het vandaag te warm om wat dan ook te doen. Op het hoogtepunt ging de temperatuur naar de 32 graden en het enige dat je dan kunt doen is wachten op verkoeling. Die verkoeling kwam er in de tweede helft van de middag in de vorm van een koelere westenwind.
Ik er gelijk op uit, want dankzij de warmte had ik al lang genoeg stilgezeten in mijn optiek. Ik was echter nog maar amper onderweg, toen zich een indrukwekkende wolkenformatie aankondigde en het duurde dan ook niet lang voor de eerste donder te horen was.
Snel dus op zoek naar een plek om te schuilen, een plek die ik vond in een bushokje. Ik was ook niets te vroeg, want vrijwel gelijk begon de regen. Nu kan mij de regen niet zo heel veel schelen, maar ik had mijn rugzak met camera en dergelijke bij me en die houden niet zo van regen.
Eigenlijk vond ik de verkoeling van de regen wel fijn, waardoor de situatie ontstond dat ik zelf in de regen stond en mijn rugzak aan het schuilen was in het bushokje. Althans, tot het moment dat de regen veranderde in een stortbui, toen ben ik mijn rugzak maar even gezelschap gaan houden.
Helaas duurde het ook na de stortbui nog lang voordat het droog werd, waardoor er eigenlijk alleen nog tijd over bleef om snel wat inkopen te doen. Niet echt een productieve dag dus helaas. Hopen dat morgen beter gaat worden.
zondag 25 juni 2017
Dag 49: Utrechtse heuvelrug - Moeder wat is het heet
Een dagje hitte uitzitten.
En dan zijn er nog mensen die de klimaatveranderingen ontkennen. Volgens mij valt niet meer te ontkennen dat voorjaren steeds warmer worden en daardoor de zomers gemiddeld natter en vooral wisselvalliger.
Ik ben de tel inmiddels kwijt hoeveel dagen we inmiddels hebben gehad met een temperatuur van 25 graden of meer, waaronder een aantal van rond of boven de 30 graden. Dat doet altijd veel mensen besluiten om met dat mooie weer dan maar de zomer in Nederland door te brengen en die zullen dan waarschijnlijk gaan balen vanwege de regen die in de zomer gaat volgen.
Voor mij was het een dagje rustig aan. Ik ga niet zwetend voor de camera staan en als ik iets ga bekijken, dan gaat de camera ook mee en maak ik er een filmpje van. Fietsen is ook al geen pleziertje met deze temperaturen, dus verkenningen heb ik ook geen zin in.
Uiteindelijk nog wel een rondje op de fiets gezeten, want de hele dag stilzitten gaat me inmiddels niet meer zo goed af. Ik begin gewend te raken aan dagelijks lichamelijke inspanningen. Gelukkig maar. Vooral mooi dat het stilzitten steeds lastiger aan het worden is, daar was ik veel te goed in.
Op het heetst van de dag zoek ik de airco op van de McDonalds om mijn accu's weer op te laden. Verder ook niet veel over te vertellen. Wel ontdek ik op de terugweg nog een andere plek en mogelijkheid om bepaalde accu's te laden, maar daar zeg ik nu nog verder niets over, want daar ga ik nog iets anders mee doen. Ik test dus weer jullie geduld.
Nu maar hopen dat de verkoeling die voor morgen beloofd is ook gaat komen en dan graag zonder teveel regen.
En dan zijn er nog mensen die de klimaatveranderingen ontkennen. Volgens mij valt niet meer te ontkennen dat voorjaren steeds warmer worden en daardoor de zomers gemiddeld natter en vooral wisselvalliger.
Ik ben de tel inmiddels kwijt hoeveel dagen we inmiddels hebben gehad met een temperatuur van 25 graden of meer, waaronder een aantal van rond of boven de 30 graden. Dat doet altijd veel mensen besluiten om met dat mooie weer dan maar de zomer in Nederland door te brengen en die zullen dan waarschijnlijk gaan balen vanwege de regen die in de zomer gaat volgen.
Voor mij was het een dagje rustig aan. Ik ga niet zwetend voor de camera staan en als ik iets ga bekijken, dan gaat de camera ook mee en maak ik er een filmpje van. Fietsen is ook al geen pleziertje met deze temperaturen, dus verkenningen heb ik ook geen zin in.
Uiteindelijk nog wel een rondje op de fiets gezeten, want de hele dag stilzitten gaat me inmiddels niet meer zo goed af. Ik begin gewend te raken aan dagelijks lichamelijke inspanningen. Gelukkig maar. Vooral mooi dat het stilzitten steeds lastiger aan het worden is, daar was ik veel te goed in.
Op het heetst van de dag zoek ik de airco op van de McDonalds om mijn accu's weer op te laden. Verder ook niet veel over te vertellen. Wel ontdek ik op de terugweg nog een andere plek en mogelijkheid om bepaalde accu's te laden, maar daar zeg ik nu nog verder niets over, want daar ga ik nog iets anders mee doen. Ik test dus weer jullie geduld.
Nu maar hopen dat de verkoeling die voor morgen beloofd is ook gaat komen en dan graag zonder teveel regen.
Video: Kudde Corsicaanse moeflons
De Corsicaanse moeflon is een echt kuddedier. Bijna altijd blijven ze zo dicht bij elkaar als in deze video.
zaterdag 24 juni 2017
Video: Herinneringen aan Amerikaanse militairen Soesterberg
De Amerikaanse militairen zijn inmiddels zo'n twintig jaar weg en de luchtmachtbasis is inmiddels gesloten, maar zijn er nog sporen van de Amerikaanse aanwezigheid?
Dag 48: Utrechtse heuvelrug - Bijkomen
Na een emotionele dag een dag bijkomen.
Er valt niet veel te melden over vandaag, dus verwacht ik dat dit een kort stuk zal worden. We weten het zo :)
Gisteren was dankzij de bekendmaking van de beëindiging van mijn D66 lidmaatschap uiteindelijk best wel een emotionele dag voor me en dat is te merken bij het wakker worden de volgende dag. Mijn hoofd is druk en gaat alle kanten op.
Alle reden voor me om het vandaag lekker rustig aan te doen. Ter afleiding ga ik nog een stukje fietsen door de bossen om me heen en ik doe een beetje was. Verder doe ik niet veel.
Wel heb ik besloten om nog iets langer te blijven. Komende zondag (het is nu dinsdag) is de boekpresentatie van de debuutroman van mijn tante in Utrecht en aangezien ik nu toch vlakbij ben kan ik deze kans natuurlijk niet laten gaan. En dan niet alleen vanwege het boek, maar ook vanwege de kans om mijn twee neven weer eens te zien.
Ik kom niet echt uit een hechte familie, dus het is bij ons heel normaal om elkaar jaren niet te zien. Ik weet dat ze nu echter beiden aanwezig zullen zijn, dus grijp ik graag de kans om ze weer eens te ontmoeten. Voor het eerst in vele jaren.
Nu dreigt het toch weer een wat langer stuk te worden, want tijdens het schrijven bedenk ik me dat het feit dat ik niet uit een hechte familie kom her en der wel zijn sporen achter heeft gelaten. Sporen die vooral merkbaar waren op het moment dat ik een relatie had. Dan blijkt de ander wel een hechte familie te hebben en dat zorgde bij mij altijd voor een ongemakkelijk gevoel.
Ik ben niet gewend al aan dat familie 'gedoe' en voel in dergelijke situaties al snel de neiging om er weer rap vandoor te gaan. Ik denk dat dat vooral komt doordat het dan ineens heel veel ineens is. Met mensen één op één heb ik geen probleem met aandacht en vragen. Grote groepen toespreken is voor mij ook geen enkel issue, maar een huiskamer vol met mensen die de je het hemd van het lijf vragen, dat geeft een enorm drukkend gevoel.
Overigens wel geleerd om dat een beetje te voorkomen, door te zorgen dat bijvoorbeeld een verjaardag niet de eerste kennismaking met de familie van een vriendin is, want dan krijg je ze allemaal ineens. Nee, dan beter eerst bijvoorbeeld al een keer kennis maken met ouders en/of broers en zussen, dan komt het op die verjaardag wel goed.
Kort is dus weer niet gelukt, maar voldoende gezegd voor vandaag. Wie weet lukt kort de komende dagen wel, want het gaat heet worden en dan doe ik niet veel.
Er valt niet veel te melden over vandaag, dus verwacht ik dat dit een kort stuk zal worden. We weten het zo :)
Gisteren was dankzij de bekendmaking van de beëindiging van mijn D66 lidmaatschap uiteindelijk best wel een emotionele dag voor me en dat is te merken bij het wakker worden de volgende dag. Mijn hoofd is druk en gaat alle kanten op.
Alle reden voor me om het vandaag lekker rustig aan te doen. Ter afleiding ga ik nog een stukje fietsen door de bossen om me heen en ik doe een beetje was. Verder doe ik niet veel.
Wel heb ik besloten om nog iets langer te blijven. Komende zondag (het is nu dinsdag) is de boekpresentatie van de debuutroman van mijn tante in Utrecht en aangezien ik nu toch vlakbij ben kan ik deze kans natuurlijk niet laten gaan. En dan niet alleen vanwege het boek, maar ook vanwege de kans om mijn twee neven weer eens te zien.
Ik kom niet echt uit een hechte familie, dus het is bij ons heel normaal om elkaar jaren niet te zien. Ik weet dat ze nu echter beiden aanwezig zullen zijn, dus grijp ik graag de kans om ze weer eens te ontmoeten. Voor het eerst in vele jaren.
Nu dreigt het toch weer een wat langer stuk te worden, want tijdens het schrijven bedenk ik me dat het feit dat ik niet uit een hechte familie kom her en der wel zijn sporen achter heeft gelaten. Sporen die vooral merkbaar waren op het moment dat ik een relatie had. Dan blijkt de ander wel een hechte familie te hebben en dat zorgde bij mij altijd voor een ongemakkelijk gevoel.
Ik ben niet gewend al aan dat familie 'gedoe' en voel in dergelijke situaties al snel de neiging om er weer rap vandoor te gaan. Ik denk dat dat vooral komt doordat het dan ineens heel veel ineens is. Met mensen één op één heb ik geen probleem met aandacht en vragen. Grote groepen toespreken is voor mij ook geen enkel issue, maar een huiskamer vol met mensen die de je het hemd van het lijf vragen, dat geeft een enorm drukkend gevoel.
Overigens wel geleerd om dat een beetje te voorkomen, door te zorgen dat bijvoorbeeld een verjaardag niet de eerste kennismaking met de familie van een vriendin is, want dan krijg je ze allemaal ineens. Nee, dan beter eerst bijvoorbeeld al een keer kennis maken met ouders en/of broers en zussen, dan komt het op die verjaardag wel goed.
Kort is dus weer niet gelukt, maar voldoende gezegd voor vandaag. Wie weet lukt kort de komende dagen wel, want het gaat heet worden en dan doe ik niet veel.
Video: Schaapjes tellen
Kun je niet slapen? Ga dan schaapjes tellen! Hoewel ik betwijfel of dit filmpje helpt. Bij seconde 48 gaan twee rammen, uiteraard precies achter een boom, nog even met de koppen tegen elkaar.
vrijdag 23 juni 2017
Video: De N237 - De wegh der weegen
Wat nu de N237 is tussen Amersfoort en Utrecht is een weg met een hele lange geschiedenis.
Dag 47: Utrechtse heuvelrug - Dag van de bekendmaking
Over hoe ik de bekendmaking van een paar dagen geleden heb beleefd.
Zoals bekend loopt dit blog een paar dagen achter op de werkelijkheid, om te voorkomen dat er gaten vallen wanneer ik geen stroom heb. Nu dus de beschrijving van afgelopen maandag, de dag dat ik bekend heb gemaakt mijn lidmaatschap van D66 op te zeggen. Of iets preciezer, de gedachten van de week voorafgaand aan de bekendmaking.
Het besluit zelf was al een week eerder genomen. Als ik het die dag direct op internet had gegooid, dan waren er hele andere woorden door mij gebruikt, woorden die de partij extra zouden kunnen schaden, en dat is het laatste dat ik wil. Ik heb me immers niet voor niets ruim een decennium ingezet voor de partij, D66 gaat me aan het hart.
De twee heren die verantwoordelijk zijn voor de ontstane situatie, dat is echter een heel ander verhaal. Met grote regelmaat voel ik nog het gif door mijn aderen stromen om hoe zij de partij lokaal aan het slopen zijn.
In mijn hoofd komen er dan ook met regelmaat allerhande omschrijvingen voor die twee voorbij die niet positief te noemen zijn. Ik ga ze hier niet allemaal opnoemen, wel mijn persoonlijke favoriet, addergebroed. Of, omdat het twee broers zijn, addergebroeders.
Sinds de machtsovername door die twee komen er ook ineens wat standpunten voorbij die in mijn optiek D66 onwaardig zijn en dat maakt het extra pijnlijk. Zonder enige onderbouwing een college beschuldigen van ondemocratisch handelen nadat alle reguliere democratische processen zijn doorlopen bijvoorbeeld. Nog vreemder voor D66-ers is het vraagtekens stellen bij strikt noodzakelijke investeringen in het Oldenzaalse onderwijs. Op zich niets mis mee om vraagtekens te stellen overigens, maar de argumentatie die gebruikt is klopt werkelijk van geen kanten en laat een ernstig gebrek aan inhoudelijke kennis zien en doet zelfs vermoeden dat er invloed van buitenaf is uitgeoefend.
Maar genoeg over de addergebroeders. Na een week wikken en wegen had ik in mijn hoofd de tekst voor de bekendmaking wel klaar, dus toog ik richting de McDonalds voor de nodige stroom om het bericht te schrijven. Na het schrijven de publicatie en zoals viel te verwachten, daarna de stroom aan reacties.
Direct na publicatie werd het ontzettend druk op mijn weblog met bezoekers. Het bericht is in de eerste paar uur al gelijk een paar duizend keer gelezen. Het regende dan ook reacties en gelukkig waren die bijna allemaal of positief, of een uiting van spijt omdat ik de partij had verlaten.
Lastig was het wel voor mij om deze allemaal te lezen, vooral de reacties van D66-ers die ik al vele jaren waardeer raken me. Door het hele land zitten er ontzettend veel goede mensen die zich keihard inzetten voor de partij en het doet pijn om daar geen onderdeel meer van te zijn.
Ik hoop overigens van harte dat dat slechts een tijdelijke situatie is en dat na de komende gemeenteraadsverkiezingen de weg vrij is voor mij om me weer in te zetten voor de partij.
Al met al bestond mijn hele dag uit de bekendmaking en de reacties op die bekendmaking, dus verder valt er niets te melden, behalve dat ik in de avond, flink vermoeid door het hele gedoe, eenvoudig in slaap viel.
Zoals bekend loopt dit blog een paar dagen achter op de werkelijkheid, om te voorkomen dat er gaten vallen wanneer ik geen stroom heb. Nu dus de beschrijving van afgelopen maandag, de dag dat ik bekend heb gemaakt mijn lidmaatschap van D66 op te zeggen. Of iets preciezer, de gedachten van de week voorafgaand aan de bekendmaking.
Het besluit zelf was al een week eerder genomen. Als ik het die dag direct op internet had gegooid, dan waren er hele andere woorden door mij gebruikt, woorden die de partij extra zouden kunnen schaden, en dat is het laatste dat ik wil. Ik heb me immers niet voor niets ruim een decennium ingezet voor de partij, D66 gaat me aan het hart.
De twee heren die verantwoordelijk zijn voor de ontstane situatie, dat is echter een heel ander verhaal. Met grote regelmaat voel ik nog het gif door mijn aderen stromen om hoe zij de partij lokaal aan het slopen zijn.
In mijn hoofd komen er dan ook met regelmaat allerhande omschrijvingen voor die twee voorbij die niet positief te noemen zijn. Ik ga ze hier niet allemaal opnoemen, wel mijn persoonlijke favoriet, addergebroed. Of, omdat het twee broers zijn, addergebroeders.
Sinds de machtsovername door die twee komen er ook ineens wat standpunten voorbij die in mijn optiek D66 onwaardig zijn en dat maakt het extra pijnlijk. Zonder enige onderbouwing een college beschuldigen van ondemocratisch handelen nadat alle reguliere democratische processen zijn doorlopen bijvoorbeeld. Nog vreemder voor D66-ers is het vraagtekens stellen bij strikt noodzakelijke investeringen in het Oldenzaalse onderwijs. Op zich niets mis mee om vraagtekens te stellen overigens, maar de argumentatie die gebruikt is klopt werkelijk van geen kanten en laat een ernstig gebrek aan inhoudelijke kennis zien en doet zelfs vermoeden dat er invloed van buitenaf is uitgeoefend.
Maar genoeg over de addergebroeders. Na een week wikken en wegen had ik in mijn hoofd de tekst voor de bekendmaking wel klaar, dus toog ik richting de McDonalds voor de nodige stroom om het bericht te schrijven. Na het schrijven de publicatie en zoals viel te verwachten, daarna de stroom aan reacties.
Direct na publicatie werd het ontzettend druk op mijn weblog met bezoekers. Het bericht is in de eerste paar uur al gelijk een paar duizend keer gelezen. Het regende dan ook reacties en gelukkig waren die bijna allemaal of positief, of een uiting van spijt omdat ik de partij had verlaten.
Lastig was het wel voor mij om deze allemaal te lezen, vooral de reacties van D66-ers die ik al vele jaren waardeer raken me. Door het hele land zitten er ontzettend veel goede mensen die zich keihard inzetten voor de partij en het doet pijn om daar geen onderdeel meer van te zijn.
Ik hoop overigens van harte dat dat slechts een tijdelijke situatie is en dat na de komende gemeenteraadsverkiezingen de weg vrij is voor mij om me weer in te zetten voor de partij.
Al met al bestond mijn hele dag uit de bekendmaking en de reacties op die bekendmaking, dus verder valt er niets te melden, behalve dat ik in de avond, flink vermoeid door het hele gedoe, eenvoudig in slaap viel.
donderdag 22 juni 2017
Video: De evangelische broedergemeente of hoe je zelf moet blijven denken
Wat er gebeurd als je maar één kant van een verhaal hoort en waarom je dus altijd zelf moet blijven zoeken naar de waarheid.
Dag 46: Utrechtse heuvelrug - Rust en was
Na een avond feest volgt er natuurlijk een dag met relatieve rust.
Vandaag het lekker rustig aan gedaan. Het is warm en de komende dagen gaat het nog veel warmer worden en dat zijn niet de dagen om je druk te maken.
Vandaag wel voor het eerst op een paalcamping de was gedaan en dat ging verrassend goed. Voor het geval jullie je afvragen hoe je de was doet op een camping met alleen een grondwaterpomp als faciliteit, hieronder het antwoord.
Men neme een stevige boodschappentas en daar gooi je de kleren in die gewassen moeten worden, met daar bovenop een beetje wasmiddel. Vervolgens naar de pomp, de tas goed plaatsen en pompen maar.
Het water loopt wel heel traag uit zo'n tas via de naden, maar traag genoeg om wassen mogelijk te maken. Zodra er voldoende water in de tas zit is het tijd voor het recept dat iedereen wel kent van de handwas, flink stampen met die was.
Ik had het niet verwacht, maar na afloop is er geen vlekje meer te zien op de was, dus op de hand wassen met koud water werkt beter dan ik had verwacht. Mocht je ooit op een paalcamping willen gaan staan, iets dat ik kan aanraden, zorg dan dat je een stevige tas en wat wasmiddel bij je hebt en je blijft gekleed in frisse kleren, iets dat anders lastig kan zijn in de natuur.
Daarnaast vandaag in mijn hoofd bezig geweest met het voorbereiden van de tekst horende bij het besluit dat ik genomen had en waarvan jullie het resultaat afgelopen maandag hier hebben kunnen lezen.
In de avond gaat mijn hoofd ook nog even aan de slag met de andere issues die ik op te lossen heb. Ik zit gelukkig niet meer helemaal onderin de put, maar heb geen idee hoe ver ik nog moet klimmen en hoe vaak ik nog een stukje terug ga glijden, maar in zijn algemeenheid gaat het langzaam wel de goede kant op en dat zorgt dat ik met een tevreden gevoel ga slapen.
Vandaag het lekker rustig aan gedaan. Het is warm en de komende dagen gaat het nog veel warmer worden en dat zijn niet de dagen om je druk te maken.
Vandaag wel voor het eerst op een paalcamping de was gedaan en dat ging verrassend goed. Voor het geval jullie je afvragen hoe je de was doet op een camping met alleen een grondwaterpomp als faciliteit, hieronder het antwoord.
Men neme een stevige boodschappentas en daar gooi je de kleren in die gewassen moeten worden, met daar bovenop een beetje wasmiddel. Vervolgens naar de pomp, de tas goed plaatsen en pompen maar.
Het water loopt wel heel traag uit zo'n tas via de naden, maar traag genoeg om wassen mogelijk te maken. Zodra er voldoende water in de tas zit is het tijd voor het recept dat iedereen wel kent van de handwas, flink stampen met die was.
Ik had het niet verwacht, maar na afloop is er geen vlekje meer te zien op de was, dus op de hand wassen met koud water werkt beter dan ik had verwacht. Mocht je ooit op een paalcamping willen gaan staan, iets dat ik kan aanraden, zorg dan dat je een stevige tas en wat wasmiddel bij je hebt en je blijft gekleed in frisse kleren, iets dat anders lastig kan zijn in de natuur.
Daarnaast vandaag in mijn hoofd bezig geweest met het voorbereiden van de tekst horende bij het besluit dat ik genomen had en waarvan jullie het resultaat afgelopen maandag hier hebben kunnen lezen.
In de avond gaat mijn hoofd ook nog even aan de slag met de andere issues die ik op te lossen heb. Ik zit gelukkig niet meer helemaal onderin de put, maar heb geen idee hoe ver ik nog moet klimmen en hoe vaak ik nog een stukje terug ga glijden, maar in zijn algemeenheid gaat het langzaam wel de goede kant op en dat zorgt dat ik met een tevreden gevoel ga slapen.
woensdag 21 juni 2017
Dag 45: Utrechtse heuvelrug - Feestje
Na een bijna bijbelse veertig dagen zonder drank vandaag een keer een feestje.
De dag begint lekker rustig en in de middag zit ik weer een paar uur bij de McDonalds om mijn inmiddels weer leeggelopen accu's te vullen, maar de avond is bijzonder.
De afgelopen dagen heb ik al twee keer gesproken met een stel uit de buurt, dat met regelmaat in de avond naar de paalcamping komt om te genieten van het buitenleven. De laatste keer dat ze hier waren lieten ze weten dat ze er zaterdag weer zouden zijn met wat vrienden en bier en vandaag is het die zaterdag.
Zelf ook wat bier ingeslagen en dankzij het water van de grondwaterpomp dit ook nog aardig kunnen koelen en vrijwel op de minuut af precies veertig dagen na mijn laatste glas alcohol open ik mijn eerste blik goudgeel vocht.
Ik moet bekennen dat hij gelijk smaakte en dat er nog meerdere zouden volgen. Het werd een bijzonder aangename avond met boeiende gesprekken met dus een aantal mensen uit de buurt en één andere man die ook op de paalcamping stond.
Wel jammer dat de andere bezoekers van de paalcamping op deze avond zich afzijdig houden. Als er gezelligheid is, dan zou ik me altijd aansluiten. Het is overigens echt erg druk op de paalcamping deze avond. Niet minder dan vijftien mensen brengen er de nacht door.
Het is heerlijk om weer eens een keer de boel de boel te laten en gewoon met aangename mensen een avond in het moment te leven. Gewoon met een blikje bier en een kampvuur genieten van het leven. Een dergelijk eenvoudig feestje is en blijft vele malen beter dan een bezoek aan een café of iets dergelijks en ik vraag me af waarom ik dit soort dingen niet vaker heb gedaan de laatste jaren. Een deel van het antwoord weet ik wel en daar kom ik binnenkort nog een keer op terug.
Al met al dus een bijzonder aangename dag, voor een belangrijk deel dankzij de Soesterbergers die er een prachtige avond van hebben gemaakt. Dank dames en heren!
De dag begint lekker rustig en in de middag zit ik weer een paar uur bij de McDonalds om mijn inmiddels weer leeggelopen accu's te vullen, maar de avond is bijzonder.
De afgelopen dagen heb ik al twee keer gesproken met een stel uit de buurt, dat met regelmaat in de avond naar de paalcamping komt om te genieten van het buitenleven. De laatste keer dat ze hier waren lieten ze weten dat ze er zaterdag weer zouden zijn met wat vrienden en bier en vandaag is het die zaterdag.
Zelf ook wat bier ingeslagen en dankzij het water van de grondwaterpomp dit ook nog aardig kunnen koelen en vrijwel op de minuut af precies veertig dagen na mijn laatste glas alcohol open ik mijn eerste blik goudgeel vocht.
Ik moet bekennen dat hij gelijk smaakte en dat er nog meerdere zouden volgen. Het werd een bijzonder aangename avond met boeiende gesprekken met dus een aantal mensen uit de buurt en één andere man die ook op de paalcamping stond.
Wel jammer dat de andere bezoekers van de paalcamping op deze avond zich afzijdig houden. Als er gezelligheid is, dan zou ik me altijd aansluiten. Het is overigens echt erg druk op de paalcamping deze avond. Niet minder dan vijftien mensen brengen er de nacht door.
Het is heerlijk om weer eens een keer de boel de boel te laten en gewoon met aangename mensen een avond in het moment te leven. Gewoon met een blikje bier en een kampvuur genieten van het leven. Een dergelijk eenvoudig feestje is en blijft vele malen beter dan een bezoek aan een café of iets dergelijks en ik vraag me af waarom ik dit soort dingen niet vaker heb gedaan de laatste jaren. Een deel van het antwoord weet ik wel en daar kom ik binnenkort nog een keer op terug.
Al met al dus een bijzonder aangename dag, voor een belangrijk deel dankzij de Soesterbergers die er een prachtige avond van hebben gemaakt. Dank dames en heren!
dinsdag 20 juni 2017
Video: Willem Adriaan van Nassau en slot Zeist
Over de niet zo vriendelijke Willem Adriaan van Nassau en zijn lusthof.
Dag 44: Utrechtse heuvelrug - Meer opnames
Verhalen genoeg te vertellen, dus er weer met de camera op uit.
De omgeving van Zeist is een omgeving vol met verhalen, dus trek ik er vandaag weer op uit met de camera. Deze keer blijf ik echter wel dicht bij de camping. Eerst naar Zeist zelf, om daar nog een opname te maken bij het slot en direct voor het slot. In dit geval voor het filmpje dat hier donderdag te zien zal zijn.
Aansluitend Zeist uit en tussen Zeist en Huis ter Heide, een dorpje vlak buiten Zeist nog wat opnames maken. Er zijn hier ook nog sporen van de Amerikaanse militairen die jaren op Soesterberg gelegerd waren te zien en ik vond het wel leuk om een aantal van deze sporen te volgen.
Ik denk niet dat er veel lezers van dit blog zijn die weten dat Huis ter Heide bijvoorbeeld verantwoordelijk is voor iets dat tegenwoordig de normaalste zaak is in ons land. En ja, ik ben weer vaag, want anders kijken jullie zaterdag niet naar het filmpje hierover.
Overigens ben ik nu ook voor het eerst filmpjes aan het maken waarbij in één filmpje meerdere locaties voorbijkomen. De eerste die nu gemaakt zijn is gewoon nog gooi en smijtwerk, waarbij ik de stukken gewoon achter elkaar zet, maar hierdoor ben ik wel aan het denken geraakt over hoe ik mijn filmpjes maak.
De conclusie is in ieder geval dat ik volgens mij veel betere filmpjes moet kunnen maken, dus bij volgende verhalen die ik wil vertellen ga ik hier veel meer aandacht aan besteden. Het gaat echter nog wel een week duren voor jullie de eerste resultaten hiervan kunnen zien.
Hoewel vandaag een dag was dat ik duf was doordat ik niet zo goed had geslapen, zonder speciale reden overigens, ben ik wel erg blij om te merken dat mijn creativiteit die ik de laatste jaren heb moeten missen terug begint te komen.
De omgeving van Zeist is een omgeving vol met verhalen, dus trek ik er vandaag weer op uit met de camera. Deze keer blijf ik echter wel dicht bij de camping. Eerst naar Zeist zelf, om daar nog een opname te maken bij het slot en direct voor het slot. In dit geval voor het filmpje dat hier donderdag te zien zal zijn.
Aansluitend Zeist uit en tussen Zeist en Huis ter Heide, een dorpje vlak buiten Zeist nog wat opnames maken. Er zijn hier ook nog sporen van de Amerikaanse militairen die jaren op Soesterberg gelegerd waren te zien en ik vond het wel leuk om een aantal van deze sporen te volgen.
Ik denk niet dat er veel lezers van dit blog zijn die weten dat Huis ter Heide bijvoorbeeld verantwoordelijk is voor iets dat tegenwoordig de normaalste zaak is in ons land. En ja, ik ben weer vaag, want anders kijken jullie zaterdag niet naar het filmpje hierover.
Overigens ben ik nu ook voor het eerst filmpjes aan het maken waarbij in één filmpje meerdere locaties voorbijkomen. De eerste die nu gemaakt zijn is gewoon nog gooi en smijtwerk, waarbij ik de stukken gewoon achter elkaar zet, maar hierdoor ben ik wel aan het denken geraakt over hoe ik mijn filmpjes maak.
De conclusie is in ieder geval dat ik volgens mij veel betere filmpjes moet kunnen maken, dus bij volgende verhalen die ik wil vertellen ga ik hier veel meer aandacht aan besteden. Het gaat echter nog wel een week duren voor jullie de eerste resultaten hiervan kunnen zien.
Hoewel vandaag een dag was dat ik duf was doordat ik niet zo goed had geslapen, zonder speciale reden overigens, ben ik wel erg blij om te merken dat mijn creativiteit die ik de laatste jaren heb moeten missen terug begint te komen.
maandag 19 juni 2017
Dag 43: Utrechtse heuvelrug - Op en neer naar Amersfoort
Vandaag over de wegh der weegen op en neer naar Amersfoort.
Omdat er een belangrijk vergeten verhaal te vertellen is in Amersfoort, ga ik daar vandaag op de fiets naar toe. Het is maar iets meer dan tien kilometer, dus dat is goed te doen. Uiteindelijk maak ik echter genoeg omwegen om er een stevig fietsdagje van te maken.
De weg tussen Zeist en Amersfoort is de wegh der weegen. Een terechte titel, maar jullie moeten nog een paar dagen geduld hebben voor de uitleg. Het filmpje dat ik hierover heb gemaakt komt vrijdag hier te staan.
Vlak voor Amersfoort kom ik langs Zon en schild, een instelling voor geestelijke gezondheidszorg en de binnenkomst in Amersfoort is op de Amersfoortse berg. Beiden worden vermeld in het programma Verlopen en verlaten van Youp van 't Hek, één van mijn favoriete programma's van hem, en ik vind het dan ook leuk om deze plekken eens met eigen ogen te zien.
Nu is de Amersfoortse berg vanuit de richting Zeist heel goed te doen, ik ontdek echter later op de dag dat dit niet voor alle richtingen hetzelfde is. Ik kom de berg nog flink te vervloeken. Bij binnenkomst van Amersfoort ga ik linksaf de heuvel af, waardoor ik weer onderaan de berg sta, terwijl ik juist bovenop moet zijn.
Bovenop de berg staat namelijk het Belgenmonument, één van de grootste en meest vergeten monumenten van ons land. Het filmpje hierover kunnen jullie hier woensdag zien. Om hier te komen moet ik echter eerst de Amersfoortse berg weer beklimmen vanaf de noordwestzijde en jonge jonge, wat een klim is dit.
Puffend, steunend en kreunend kom ik uiteindelijk boven, na onderweg een keer op adem te zijn gekomen. Eenmaal boven sta ik echter oog in oog met een monument waar ik al vaak over heb gelezen, maar nog nooit gezien heb.
Terwijl ik op een bankje aan het bijkomen ben voor ik aan mijn opname begin, scheert er ineens een buizerd op nog geen tien meter van me langs. Normaal zie je ze altijd op grote hoogte en in de afstand cirkelen, pas als er één zo dicht bij je is zie je goed hoe indrukwekkend deze vogels zijn.
Na de opname kan ik gelukkig de Amersfoortse berg weer af en ik neem dezelfde route als tijdens de klim. Omdat er veel drempels op de weg liggen, ben ik voortdurend aan het remmen, maar tussendoor kan ik lekker genieten van de snelheid.
Vervolgens op naar de Bernhardkazerne om te kijken waar mijn vader zijn diensttijd door heeft gebracht. Eigenlijk had ik hier ook een filmpje willen maken, maar het is nog altijd een kazerne die in gebruik is en ik moest al moeite doen om toestemming te krijgen voor een foto van de indrukwekkende tank die vlak na de ingang staat.
Aansluitend wil ik richting binnenstad fietsen, maar zodra ik op het kruispunt sta bij de kazerne hoor ik piepende banden en kan ik nog net op tijd opkijken om een motorrijder onderuit te zien gaan. Hij had extra gas gegeven om nog snel door de spoorwegovergang te kunnen, terwijl de auto voor hem dat niet deed en dus moest hij een noodstop maken.
Gelukkig is er snel goede hulp ter plekke, want hij heeft wel het één en ander aan schade opgelopen. Niets vitaals blijkt al snel, maar het sleutelbeen lijkt in ieder geval gebroken te zijn en hij heeft ook wat kapot in één van zijn benen. Ik zelf blijf de hele tijd netjes in de buurt, want dat hoor je te doen als getuige van een ongeluk. Na mijn verhaal te hebben gedaan kan ik weer vertrekken.
Na wat inkopen in de binnenstad is het tijd om weer richting tent te gaan, maar daarvoor moet ik weer de Amersfoortse berg over. Nu is de klim vanaf het centrum van Amersfoort minder steil dan de kant die ik eerder beklom, maar nog altijd een erg vervelende klim. Vervelend genoeg om hem weer in twee keer te doen.
Al met al een mooie dag. Veel dingen gezien waar ik al jaren over heb gehoord, maar nog nooit had gezien en toch ook wel de opluchting dat de motorrijder geen echt ernstig letsel had.
Omdat er een belangrijk vergeten verhaal te vertellen is in Amersfoort, ga ik daar vandaag op de fiets naar toe. Het is maar iets meer dan tien kilometer, dus dat is goed te doen. Uiteindelijk maak ik echter genoeg omwegen om er een stevig fietsdagje van te maken.
De weg tussen Zeist en Amersfoort is de wegh der weegen. Een terechte titel, maar jullie moeten nog een paar dagen geduld hebben voor de uitleg. Het filmpje dat ik hierover heb gemaakt komt vrijdag hier te staan.
Vlak voor Amersfoort kom ik langs Zon en schild, een instelling voor geestelijke gezondheidszorg en de binnenkomst in Amersfoort is op de Amersfoortse berg. Beiden worden vermeld in het programma Verlopen en verlaten van Youp van 't Hek, één van mijn favoriete programma's van hem, en ik vind het dan ook leuk om deze plekken eens met eigen ogen te zien.
Nu is de Amersfoortse berg vanuit de richting Zeist heel goed te doen, ik ontdek echter later op de dag dat dit niet voor alle richtingen hetzelfde is. Ik kom de berg nog flink te vervloeken. Bij binnenkomst van Amersfoort ga ik linksaf de heuvel af, waardoor ik weer onderaan de berg sta, terwijl ik juist bovenop moet zijn.
Bovenop de berg staat namelijk het Belgenmonument, één van de grootste en meest vergeten monumenten van ons land. Het filmpje hierover kunnen jullie hier woensdag zien. Om hier te komen moet ik echter eerst de Amersfoortse berg weer beklimmen vanaf de noordwestzijde en jonge jonge, wat een klim is dit.
Puffend, steunend en kreunend kom ik uiteindelijk boven, na onderweg een keer op adem te zijn gekomen. Eenmaal boven sta ik echter oog in oog met een monument waar ik al vaak over heb gelezen, maar nog nooit gezien heb.
Terwijl ik op een bankje aan het bijkomen ben voor ik aan mijn opname begin, scheert er ineens een buizerd op nog geen tien meter van me langs. Normaal zie je ze altijd op grote hoogte en in de afstand cirkelen, pas als er één zo dicht bij je is zie je goed hoe indrukwekkend deze vogels zijn.
Na de opname kan ik gelukkig de Amersfoortse berg weer af en ik neem dezelfde route als tijdens de klim. Omdat er veel drempels op de weg liggen, ben ik voortdurend aan het remmen, maar tussendoor kan ik lekker genieten van de snelheid.
Vervolgens op naar de Bernhardkazerne om te kijken waar mijn vader zijn diensttijd door heeft gebracht. Eigenlijk had ik hier ook een filmpje willen maken, maar het is nog altijd een kazerne die in gebruik is en ik moest al moeite doen om toestemming te krijgen voor een foto van de indrukwekkende tank die vlak na de ingang staat.
Aansluitend wil ik richting binnenstad fietsen, maar zodra ik op het kruispunt sta bij de kazerne hoor ik piepende banden en kan ik nog net op tijd opkijken om een motorrijder onderuit te zien gaan. Hij had extra gas gegeven om nog snel door de spoorwegovergang te kunnen, terwijl de auto voor hem dat niet deed en dus moest hij een noodstop maken.
Gelukkig is er snel goede hulp ter plekke, want hij heeft wel het één en ander aan schade opgelopen. Niets vitaals blijkt al snel, maar het sleutelbeen lijkt in ieder geval gebroken te zijn en hij heeft ook wat kapot in één van zijn benen. Ik zelf blijf de hele tijd netjes in de buurt, want dat hoor je te doen als getuige van een ongeluk. Na mijn verhaal te hebben gedaan kan ik weer vertrekken.
Na wat inkopen in de binnenstad is het tijd om weer richting tent te gaan, maar daarvoor moet ik weer de Amersfoortse berg over. Nu is de klim vanaf het centrum van Amersfoort minder steil dan de kant die ik eerder beklom, maar nog altijd een erg vervelende klim. Vervelend genoeg om hem weer in twee keer te doen.
Al met al een mooie dag. Veel dingen gezien waar ik al jaren over heb gehoord, maar nog nooit had gezien en toch ook wel de opluchting dat de motorrijder geen echt ernstig letsel had.
Beëindigen lidmaatschap D66
Na lang denken en met pijn in mijn hart maak ik bij deze bekend dat ik mijn lidmaatschap van D66 per direct zal beëindigen. Ik wil hier gelijk heel nadrukkelijk vermelden dat dit niets te maken heeft met mijn opinie over D66, maar alles met de twee personen die op dit moment D66 in Oldenzaal vertegenwoordigen.
Ik heb het afgelopen jaar van zeer nabij mee mogen maken hoe deze heren handelen en daar wens ik niet mee geassocieerd te zijn. Dit is voor mij zo principieel dat ik daarom nu het lidmaatschap opzeg in de partij waar ik me 11,5 jaar met veel energie en passie voor in heb gezet. Naar ik hoop slechts tijdelijk.
Ik wil vanaf deze plek alle Oldenzaalse D66 leden danken voor de samenwerking in de afgelopen jaren en ze op willen roepen om hun stem voor het lijsttrekkerschap te gunnen aan Mari Ailo-Zaia.
Aangaande mijn raadszetel
Ik had mij vanaf het begin van mijn reis altijd al voorgenomen om een beslissing over mijn raadszetel te nemen op het moment dat ik de grens met België voor me heb. Dit is nog altijd zo, ik had alleen verwacht er iets eerder te zijn. Naar verwachting ben ik met een week of twee à drie bij de grens en dan neem ik mijn beslissing.
Of ik keer terug naar Oldenzaal en zal dan als onafhankelijk raadslid een progressief en positief geluid laten horen, of ik trek verder naar het zuiden en geef dan mijn raadszetel op. Ik schat op dit moment dat de kans dat ik verder trek en dus mijn raadszetel op ga geven op 95%.
2018-2022
Mocht ik verder trekken, dan staat gelijk ook vast dat ik niet op een kandidatenlijst zal staan voor de komende gemeenteraadsverkiezingen. Mijn passie voor de stad Oldenzaal blijft echter onveranderd groot en bij terugkeer zal ik me dan ook graag opnieuw voor de stad in willen zetten. In welke vorm is afhankelijk van hoe de komende verkiezingen verlopen.
Indien de D66-fractie na de verkiezingen bestaat uit nieuwe mensen, dan acht ik de kans bijzonder groot dat ik ze aan zal bieden om ze de komende jaren te ondersteunen, om me vervolgens in 2022 weer verkiesbaar te stellen. Blijven dezelfde mensen als nu namens D66 Oldenzaal de fractie uitmaken, dan is het echter realistisch dat ik de mogelijkheden voor een nieuw op te richten progressieve lokale partij ga onderzoeken.
Ik heb het afgelopen jaar van zeer nabij mee mogen maken hoe deze heren handelen en daar wens ik niet mee geassocieerd te zijn. Dit is voor mij zo principieel dat ik daarom nu het lidmaatschap opzeg in de partij waar ik me 11,5 jaar met veel energie en passie voor in heb gezet. Naar ik hoop slechts tijdelijk.
Ik wil vanaf deze plek alle Oldenzaalse D66 leden danken voor de samenwerking in de afgelopen jaren en ze op willen roepen om hun stem voor het lijsttrekkerschap te gunnen aan Mari Ailo-Zaia.
Aangaande mijn raadszetel
Ik had mij vanaf het begin van mijn reis altijd al voorgenomen om een beslissing over mijn raadszetel te nemen op het moment dat ik de grens met België voor me heb. Dit is nog altijd zo, ik had alleen verwacht er iets eerder te zijn. Naar verwachting ben ik met een week of twee à drie bij de grens en dan neem ik mijn beslissing.
Of ik keer terug naar Oldenzaal en zal dan als onafhankelijk raadslid een progressief en positief geluid laten horen, of ik trek verder naar het zuiden en geef dan mijn raadszetel op. Ik schat op dit moment dat de kans dat ik verder trek en dus mijn raadszetel op ga geven op 95%.
2018-2022
Mocht ik verder trekken, dan staat gelijk ook vast dat ik niet op een kandidatenlijst zal staan voor de komende gemeenteraadsverkiezingen. Mijn passie voor de stad Oldenzaal blijft echter onveranderd groot en bij terugkeer zal ik me dan ook graag opnieuw voor de stad in willen zetten. In welke vorm is afhankelijk van hoe de komende verkiezingen verlopen.
Indien de D66-fractie na de verkiezingen bestaat uit nieuwe mensen, dan acht ik de kans bijzonder groot dat ik ze aan zal bieden om ze de komende jaren te ondersteunen, om me vervolgens in 2022 weer verkiesbaar te stellen. Blijven dezelfde mensen als nu namens D66 Oldenzaal de fractie uitmaken, dan is het echter realistisch dat ik de mogelijkheden voor een nieuw op te richten progressieve lokale partij ga onderzoeken.
zondag 18 juni 2017
Video: De Wallenburg - Een gevluchte Fransman gered door de Fransen
Landgoed de Wallenburg is opgericht door een gevluchte Fransman in 1799. Zonder de hulp van het Franse leger een paar jaar later zou hij het niet hebben gered.
Dag 42: Utrechtse heuvelrug - Stroom
Een dag lang druk met stroom.
Ik heb de vraag wel eens gekregen hoe ik het doe met stroom als ik op een paalcamping sta. Vandaag het antwoord. Ik had vanaf dag één al een zonnelader bij me om mijn mobiel mee op te laden, maar inmiddels was me al duidelijk geworden dat ik te noordelijk zit en te vaak in de bossen om hier voldoende stroom mee op te wekken. Tijd dus voor een uitbreiding.
Laat nu net vandaag de Aldi een aanbieding hebben met een zonnelader, dus ik naar de Aldi. Alleen bij de dichtstbijzijnde Aldi wel gelijk een probleem, ze zijn uitverkocht. De manager weet me te vertellen dat er die ochtend mensen voor de deur stonden te wachten voor de zonnelader. En dat terwijl ze er minder hadden besteld, omdat ze de vorige keer juist met een lading waren blijven zitten.
De manager verwijst me naar een andere winkel, zes kilometer verderop. Ik dus weer op de fiets. Bij deze winkel zijn ze echter ook al uitverkocht, maar hier is de manager iets slimmer. Hij verwijst me namelijk naar een nieuwe vestiging, vlak bij de eerste waar ik was geweest overigens, die de meeste mensen nog niet weten te vinden.
Dus ik weer op de fiets terug naar Zeist en inderdaad, bij de derde Aldi hebben ze ze nog liggen. Nu heb ik dus twee zonneladers. Iets verderop zit een Action en daar weet ik er ook nog één op de kop te tikken, dus nu heb ik niet minder dan drie zonneladers. Dat moet voldoende zijn om in ieder geval mijn mobiel aan de praat te houden.
Ik heb echter ook nog andere apparatuur bij me. Mijn camera en de laptop hebben immers ook stroom nodig en daar zou ik wel een heel groot zonnepaneel voor nodig hebben. Gelukkig is er een alternatief, en dat is de McDonalds.
McDonalds heeft in vrijwel al haar restaurants bij bijna alle zitplaatsen tegenwoordig stopcontacten, voor mensen die in het restaurant willen werken. En ze kijken er niet vreemd van op als je alleen iets kleins besteld en vervolgens twee uur blijft zitten werken.
Dus na een paar uur bezig te zijn geweest met de jacht op zonneladers voor mijn mobiel toog ik richting de McDonalds, om op de laptop aan de slag te gaan. Na twee uur filmpjes bewerken, weblog bijwerken en het laatste nieuws te hebben gelezen is de accu weer vol, waardoor ik die avond in de tent ook nog eens twee uur gebruik kan maken van de laptop.
Zo breng ik dus op mijn reis aardig wat tijd door bij McDonalds, want er gaat veel tijd zitten in het bijhouden van dit weblog en het maken van de filmpjes. Een cheeseburger zonder augurk en een grote cola zero en ik kan weer vier uur aan de slag. En daarmee is gelijk de vraag beantwoord hoe ik het stroomprobleem op heb gelost.
Ik heb de vraag wel eens gekregen hoe ik het doe met stroom als ik op een paalcamping sta. Vandaag het antwoord. Ik had vanaf dag één al een zonnelader bij me om mijn mobiel mee op te laden, maar inmiddels was me al duidelijk geworden dat ik te noordelijk zit en te vaak in de bossen om hier voldoende stroom mee op te wekken. Tijd dus voor een uitbreiding.
Laat nu net vandaag de Aldi een aanbieding hebben met een zonnelader, dus ik naar de Aldi. Alleen bij de dichtstbijzijnde Aldi wel gelijk een probleem, ze zijn uitverkocht. De manager weet me te vertellen dat er die ochtend mensen voor de deur stonden te wachten voor de zonnelader. En dat terwijl ze er minder hadden besteld, omdat ze de vorige keer juist met een lading waren blijven zitten.
De manager verwijst me naar een andere winkel, zes kilometer verderop. Ik dus weer op de fiets. Bij deze winkel zijn ze echter ook al uitverkocht, maar hier is de manager iets slimmer. Hij verwijst me namelijk naar een nieuwe vestiging, vlak bij de eerste waar ik was geweest overigens, die de meeste mensen nog niet weten te vinden.
Dus ik weer op de fiets terug naar Zeist en inderdaad, bij de derde Aldi hebben ze ze nog liggen. Nu heb ik dus twee zonneladers. Iets verderop zit een Action en daar weet ik er ook nog één op de kop te tikken, dus nu heb ik niet minder dan drie zonneladers. Dat moet voldoende zijn om in ieder geval mijn mobiel aan de praat te houden.
Ik heb echter ook nog andere apparatuur bij me. Mijn camera en de laptop hebben immers ook stroom nodig en daar zou ik wel een heel groot zonnepaneel voor nodig hebben. Gelukkig is er een alternatief, en dat is de McDonalds.
McDonalds heeft in vrijwel al haar restaurants bij bijna alle zitplaatsen tegenwoordig stopcontacten, voor mensen die in het restaurant willen werken. En ze kijken er niet vreemd van op als je alleen iets kleins besteld en vervolgens twee uur blijft zitten werken.
Dus na een paar uur bezig te zijn geweest met de jacht op zonneladers voor mijn mobiel toog ik richting de McDonalds, om op de laptop aan de slag te gaan. Na twee uur filmpjes bewerken, weblog bijwerken en het laatste nieuws te hebben gelezen is de accu weer vol, waardoor ik die avond in de tent ook nog eens twee uur gebruik kan maken van de laptop.
Zo breng ik dus op mijn reis aardig wat tijd door bij McDonalds, want er gaat veel tijd zitten in het bijhouden van dit weblog en het maken van de filmpjes. Een cheeseburger zonder augurk en een grote cola zero en ik kan weer vier uur aan de slag. En daarmee is gelijk de vraag beantwoord hoe ik het stroomprobleem op heb gelost.
zaterdag 17 juni 2017
Video: De pyramide van Austerlitz en generaal De Marmont
Wat nu de pyramide van Austerlitz is, één van de grootste monumenten in ons land, was ooit de Marmontberg.
Dag 41: Utrechtse heuvelrug - Opnamedag
Een pyramide, een put, een obelisk en een slot.
Er is meer dan genoeg te zien in deze omgeving en er zijn ook ontzettend veel verhalen te vertellen. Vandaag dus maar met de camera op pad. Uiteraard ga ik hier niet vertellen wat er in de filmpjes gezegd is, dus daar moeten jullie nog een beetje geduld voor hebben. Hieronder alles wat om het filmen heen is gebeurd.
Eerst naar de pyramide van Austerlitz. En ja, ik schrijf pyramide, het gaat immers om een Frans bouwwerk. Je zou verwachten dat je hier terug gaat naar de Franse tijd, maar in werkelijkheid ga je terug naar de jaren 80. Dankzij speeltuin en horeca bij de pyramide voelt het hier precies zoals dagjes uit tijdens mijn jeugd.
Met een bezoek aan de pyramide kun je dus een dubbelslag slaan. Niet alleen leer je over de Franse tijd, je voelt je ook gelijk weer in de jaren 80. Leuk om kinderen of kleinkinderen te laten zien hoe een dagje uit er vroeger uit zag.
Aansluitend naar de put van Wallenburg. Voor ik op deze plek begon met filmen ging er enige tijd voorbij, want tot mijn verrassing waren er op deze plek grote libellen aan het rondvliegen en dan raak ik nogal afgeleid en vergeet ik de tijd.
En dan is er de obelisk. Een obelisk waar ik erg enthousiast van werd, maar jullie zullen toch echt het filmpje af moeten wachten om te weten waarom.
Om de dag af te ronden nog een opname bij Slot Zeist over Willem Adriaan van Nassau, een bijzonder onprettig heerschap.
Dagen als deze zijn toch wel mijn favoriet, lekker creatief bezig zijn met dingen die ik graag doe. Na zo'n dag voelt alles luchtiger en is het veel eenvoudiger om stukken te verwerken van dat wat ik nog moet verwerken. Ik ben dus erg blij dat ik de Veluwe achter me heb gelaten en weer bezig ben. Hoe mooi de Veluwe ook was, verhalen vertellen is toch een grotere passie.
Er is meer dan genoeg te zien in deze omgeving en er zijn ook ontzettend veel verhalen te vertellen. Vandaag dus maar met de camera op pad. Uiteraard ga ik hier niet vertellen wat er in de filmpjes gezegd is, dus daar moeten jullie nog een beetje geduld voor hebben. Hieronder alles wat om het filmen heen is gebeurd.
Eerst naar de pyramide van Austerlitz. En ja, ik schrijf pyramide, het gaat immers om een Frans bouwwerk. Je zou verwachten dat je hier terug gaat naar de Franse tijd, maar in werkelijkheid ga je terug naar de jaren 80. Dankzij speeltuin en horeca bij de pyramide voelt het hier precies zoals dagjes uit tijdens mijn jeugd.
Met een bezoek aan de pyramide kun je dus een dubbelslag slaan. Niet alleen leer je over de Franse tijd, je voelt je ook gelijk weer in de jaren 80. Leuk om kinderen of kleinkinderen te laten zien hoe een dagje uit er vroeger uit zag.
Aansluitend naar de put van Wallenburg. Voor ik op deze plek begon met filmen ging er enige tijd voorbij, want tot mijn verrassing waren er op deze plek grote libellen aan het rondvliegen en dan raak ik nogal afgeleid en vergeet ik de tijd.
En dan is er de obelisk. Een obelisk waar ik erg enthousiast van werd, maar jullie zullen toch echt het filmpje af moeten wachten om te weten waarom.
Om de dag af te ronden nog een opname bij Slot Zeist over Willem Adriaan van Nassau, een bijzonder onprettig heerschap.
Dagen als deze zijn toch wel mijn favoriet, lekker creatief bezig zijn met dingen die ik graag doe. Na zo'n dag voelt alles luchtiger en is het veel eenvoudiger om stukken te verwerken van dat wat ik nog moet verwerken. Ik ben dus erg blij dat ik de Veluwe achter me heb gelaten en weer bezig ben. Hoe mooi de Veluwe ook was, verhalen vertellen is toch een grotere passie.
vrijdag 16 juni 2017
Dag 40: Utrechtse heuvelrug - Eerste denkproces afgerond
Op het punt om te beginnen met een filmpje, onderbreekt mijn hoofd me.
De bedoeling was om vandaag twee of drie filmpjes bij slot Zeist op te nemen. Dus op de fiets en naar slot Zeist. Daar eenmaal aangekomen eerst nog even zitten op een bankje en ineens komt er een denkproces op gang.
Ditzelfde denkproces had ik eigenlijk op de Veluwe al af willen ronden, maar daar kwam ik maar niet tot een besluit. Nu ik in een andere omgeving ben komt dat besluit opeens opvallend snel. Trouwens, voor wie nieuwsgierig is, ik ga nu nog niet zeggen welk besluit ik heb genomen, daar moet ik nog even de juiste woorden voor zoeken.
Het gekke is echter wel dat als je aan denken bent, de tijd ineens werkelijke vliegt. Tegen de tijd dat ik van het bankje op wil staan om te beginnen aan het eerste filmpje zie ik tot mijn schrik dat het al tijd is om weer richting tent te gaan. Een dag zonder filmmateriaal voor jullie dus, maar ik heb in ieder geval een eerste groot besluit achter de rug. Nog heel wat te gaan voor ik klaar ben met deze reis.
Hieronder nog wel even een foto van het gezelschap tijdens mijn nadenken.
donderdag 15 juni 2017
Dag 39: Utrechtse Heuvelrug - Rust, vocht en verkenning
Een dag rust kan ik wel gebruiken na de inspanningen van gisteren.
Vandaag lekker lang blijven liggen. Het lichaam kan de rust gebruiken na gisteren. Op enig moment moet ik echter wel in beweging komen, het lichaam heeft namelijk ook vocht nodig.
Ik doe altijd mijn best om op reisdagen het vocht zoveel mogelijk op de dag zelf al aan te vullen, maar na een lange warme dag als gisteren lukt dat niet altijd op dezelfde dag. Normaal moet een mens 1,5 tot 2 liter vocht per dag drinken. Voor mij ligt dat altijd al iets hoger, omdat ik nu eenmaal een grote meneer ben. Als ik dan ook nog uren aan het fietsen ben op een warme dag, dan loopt de vochtbehoefte op een dag al snel op naar zes tot acht liter.
Zoveel ga ik niet meeslepen op een reisdag en gisteren was er ook geen mogelijkheid om onderweg bij te halen, dus moest dat vandaag maar gebeuren. Liters vocht gaan mijn winkelwagentje in in de supermarkt. Met het stuur aan beide kanten behangen met boodschappen is het plan om terug richting tent te gaan, maar onderweg besluit ik anders.
Ondanks de boodschappen aan het stuur ga ik gelijk maar even een rondje fietsen om te kijken wat er hier allemaal te zien valt. Hier is overigens op dit moment Zeist, de plaats die het dichtste bij mijn tent ligt.
behalve dat ik live kijk wat er hier te zien is, pak ik onderweg ook het internet erbij. Al snel kom ik er achter dat er hier genoeg verhalen te vertellen zijn en dat ik me hier dus een paar dagen prima kan vermaken. Gelukkig maar, want ik heb geen zin om direct weer een zelfde tocht af te gaan leggen als gisteren.
Vlak voor het donker ben ik weer terug bij mijn tent en plan losjes de komende dagen. Volgens mij kan ik me hier met gemak een dag of drie bezighouden en tegen die tijd ben ik weer fris en fruitig voor de volgende fietstocht.
Vandaag lekker lang blijven liggen. Het lichaam kan de rust gebruiken na gisteren. Op enig moment moet ik echter wel in beweging komen, het lichaam heeft namelijk ook vocht nodig.
Ik doe altijd mijn best om op reisdagen het vocht zoveel mogelijk op de dag zelf al aan te vullen, maar na een lange warme dag als gisteren lukt dat niet altijd op dezelfde dag. Normaal moet een mens 1,5 tot 2 liter vocht per dag drinken. Voor mij ligt dat altijd al iets hoger, omdat ik nu eenmaal een grote meneer ben. Als ik dan ook nog uren aan het fietsen ben op een warme dag, dan loopt de vochtbehoefte op een dag al snel op naar zes tot acht liter.
Zoveel ga ik niet meeslepen op een reisdag en gisteren was er ook geen mogelijkheid om onderweg bij te halen, dus moest dat vandaag maar gebeuren. Liters vocht gaan mijn winkelwagentje in in de supermarkt. Met het stuur aan beide kanten behangen met boodschappen is het plan om terug richting tent te gaan, maar onderweg besluit ik anders.
Ondanks de boodschappen aan het stuur ga ik gelijk maar even een rondje fietsen om te kijken wat er hier allemaal te zien valt. Hier is overigens op dit moment Zeist, de plaats die het dichtste bij mijn tent ligt.
behalve dat ik live kijk wat er hier te zien is, pak ik onderweg ook het internet erbij. Al snel kom ik er achter dat er hier genoeg verhalen te vertellen zijn en dat ik me hier dus een paar dagen prima kan vermaken. Gelukkig maar, want ik heb geen zin om direct weer een zelfde tocht af te gaan leggen als gisteren.
Vlak voor het donker ben ik weer terug bij mijn tent en plan losjes de komende dagen. Volgens mij kan ik me hier met gemak een dag of drie bezighouden en tegen die tijd ben ik weer fris en fruitig voor de volgende fietstocht.
Foto's: Uitstapje ten noorden van het park
Toch bijzonder, een regenboog terwijl er geen regen te bekennen is in de omgeving.
woensdag 14 juni 2017
Dag 38: Veluwe - Utrechtse heuvelrug
Hoogste tijd om weer in beweging te komen en naar een nieuwe locatie te gaan.
Vandaag is dan eindelijk de dag gekomen dat ik de Veluwe ga verlaten. Ik heb hier enorm genoten en kan een bezoek meer dan van harte aanraden. Zeker in combinatie met de camping in het park zelf. Ga je langer dan een week, dan is deze camping waarschijnlijk zelfs voordeliger dan de campings in de omgeving.
Uiteraard vertrok ik weer veel te laat. Op de één of andere manier ga ik juist op reisdagen lange gesprekken met mensen aan en vandaag was geen uitzondering. Ook moest ik nog meer foto's en dergelijke verwerken dan ik had verwacht. Ik weet niet wanneer ik weer stroom heb, dus vandaag moet alles verwerkt zijn.
Het eerste deel van de reis gaat door het park zelf richting de uitgang bij Otterlo. De eerste paar kilometers gaan fluitend, lekker door het bos zonder last te hebben van zon of wind. Na het jachthuis kom ik echter op het Ottelose zand en dat veranderd de boel gelijk. Zon en met name de wind hebben hier vrij spel. Hierdoor is het gelijk al zwoegen geblazen.
Eenmaal aangekomen in Otterlo ben ik dan ook blij dat ik dit deel van de tocht achter de rug heb. In Otterlo zelf sla ik de proviand voor de tocht in. Vooral veel vocht en een stokbrood. Otterlo is overigens totaal anders dan Hoenderloo, waar ik de laatste weken vaak geweest ben.
Hoenderloo is pas ruim 150 jaar oud en is ontstaan dankzij de stichting van een kerk en later een school voor de bijzonder arme mensen die in de omgeving woonden. Een belangrijk deel hiervan woonde eerst in plaggenhutten waar nu het nationale park is. Op de arme zandgronden in de omgeving is het lastig overleven.
Otterlo is echter zo'n 1000 jaar ouder en beduidend beter af. Hier zitten veel dure restaurants en hotels, terwijl in Hoenderloo vooral campings en goedkopere eetgelegenheden zitten. Otterlo ziet er dan ook veel beter uit, maar tegelijkertijd voelt het niet echt, waar Hoenderloo veel authentieker oogt.
Bij een lange fietstocht heb ik het liefst in het begin lange rechte wegen, want dan ben ik nog fris om de kilometers te maken. Later wil ik het liefst bochtige wegen, want dan kun je van bocht naar bocht rijden om de motivatie er in te houden. Uiteraard gaat het vandaag weer precies andersom. In het begin veel extra meters dankzij onnodig gekronkel en op het einde lange rechte einden die moedeloos maken. Het zal ook eens anders zijn.
Op enig moment fietste ik Barneveld binnen en om dat te weten hoefde ik niet eens naar het plaatsnaambord te kijken. Het eerste wat je in Barneveld ziet is namelijk pluimvee, de trots van Barneveld. Alles in deze plaats lijkt om pluimvee te draaien, ze hebben zelfs een pluimveemuseum. Hoe verzin je het.
Ook is overigens duidelijk dat ik vandaag door de bijbelgordel aan het fietsen ben. Aan de mannen zie je het niet direct, maar de kleding van de vrouwen laat geen twijfel bestaan. Lange jurken en rokken zijn hier overal te zien.
Ook een belangrijk verschil zijn de blikken. Bijna overal ontmoet ik tijdens het fietsen vriendelijke blikken als ik met mijn grote lijf en grote hoeveelheid bepakking voorbij kom. Hier krijg ik ineens afkeurende blikken. Vrij met fiets en tent rondtrekken is immers niet wat binnen het wereldbeeld van deze mensen past. Hun verlies zullen we dan maar zeggen.
Overigens vind ik Barneveld om een andere reden een bijzonder onvriendelijke gemeente. In de circa tien kilometer die ik door deze gemeente fiets kom ik precies één bankje tegen om te rusten en dat is dan nog bij een carpoolplaats. Rust en dus ledigheid is hier denk ik des duivels oorkussen.
Onderweg kom ik ook nog een verkeerd aangegeven omleiding tegen, waarbij ik netjes de omleiding volg, om vervolgens te ontdekken dat deze langs een route gaat waar ik als fietser niet mag komen. Weer terug dus en zelf maar een route vinden. Al met al kost dit me een uur.
Door deze vertraging in combinatie met het late vertrek staat inmiddels wel vast dat ik het niet meer ga halen om voor het donker te arriveren, dus word het tijd om het rustig aan te doen. Of je nu om elf uur of om één uur in de nacht je tent in het donker op moet zetten maakt immers niets uit.
Voordeel van de vertraging is wel dat ik het na zonsondergang af gaat koelen en ik daardoor weer hernieuwde energie krijg. De kilometers vliegen er ineens een stuk sneller doorheen. Tot het moment dat duidelijk is waarom ze het de Utrechtse heuvelrug noemen.
Op zes kilometer voor mijn bestemming loopt de weg namelijk ineens gemeen omhoog. Net wat ik nodig heb na ruim vijftig kilometer en met mijn bepakking, maar vooruit. Meest vervelende is wel dat ik door het donker werkelijk geen idee heb hoe lang deze klim gaat duren.
Op enig moment is het even genoeg en moet ik stoppen om de ademhaling op orde te krijgen. Pas nadat ik weer verder ga ontdek ik dat ik dit vlak voor de top deed. Een minuutje doorbuffelen was genoeg geweest om ineens de top te halen.
Waar na een beklimming soms een plateau volgt, is dat nu gelukkig niet het geval. Het zoeft heerlijk neerwaarts. Na het vervloeken van de ijstijden die deze heuvelrug hebben gevormd, volgt nu het bewieroken van de zwaartekracht die me laat genieten van de vruchten van mijn klimarbeid.
Na de echte afdeling blijft het de laatste kilometers naar de kampeerlocatie in dalende lijn gaan, maar wel met een groot verschil. De laatste vier kilometer gaan namelijk over onverharde wegen en dat is concentreren in het donker.
Gelukkig kan ik op de fiets blijven tot ik vlak bij de locatie ben. Enkel de laatste 400 meter leg ik te voet af, mede omdat ik hier erg op moet letten waar de bospaden lopen. Zonder een foute afslag te nemen weet ik de plek in één keer te vinden tot mijn tevredenheid. Lang leve GPS :)
Eenmaal de fiets aan de kant begin ik toch wel te voelen dat deze dag er flink ingehakt is. Eerst dus maar even een beetje rusten voor ik de tent op ga zetten. De kramp begint aan alle kanten de kop op te steken in mijn lijf.
Na een minuut of twintig rust kan het lijf er weer tegenaan en zet ik de tent op. Gelukkig heb ik een fatsoenlijk lampje bij me, waardoor de tent snel en goed staat. Tijd om moe maar voldaan mijn tent in te duiken en te genieten van de nachtrust.
Vandaag is dan eindelijk de dag gekomen dat ik de Veluwe ga verlaten. Ik heb hier enorm genoten en kan een bezoek meer dan van harte aanraden. Zeker in combinatie met de camping in het park zelf. Ga je langer dan een week, dan is deze camping waarschijnlijk zelfs voordeliger dan de campings in de omgeving.
Uiteraard vertrok ik weer veel te laat. Op de één of andere manier ga ik juist op reisdagen lange gesprekken met mensen aan en vandaag was geen uitzondering. Ook moest ik nog meer foto's en dergelijke verwerken dan ik had verwacht. Ik weet niet wanneer ik weer stroom heb, dus vandaag moet alles verwerkt zijn.
Het eerste deel van de reis gaat door het park zelf richting de uitgang bij Otterlo. De eerste paar kilometers gaan fluitend, lekker door het bos zonder last te hebben van zon of wind. Na het jachthuis kom ik echter op het Ottelose zand en dat veranderd de boel gelijk. Zon en met name de wind hebben hier vrij spel. Hierdoor is het gelijk al zwoegen geblazen.
Eenmaal aangekomen in Otterlo ben ik dan ook blij dat ik dit deel van de tocht achter de rug heb. In Otterlo zelf sla ik de proviand voor de tocht in. Vooral veel vocht en een stokbrood. Otterlo is overigens totaal anders dan Hoenderloo, waar ik de laatste weken vaak geweest ben.
Hoenderloo is pas ruim 150 jaar oud en is ontstaan dankzij de stichting van een kerk en later een school voor de bijzonder arme mensen die in de omgeving woonden. Een belangrijk deel hiervan woonde eerst in plaggenhutten waar nu het nationale park is. Op de arme zandgronden in de omgeving is het lastig overleven.
Otterlo is echter zo'n 1000 jaar ouder en beduidend beter af. Hier zitten veel dure restaurants en hotels, terwijl in Hoenderloo vooral campings en goedkopere eetgelegenheden zitten. Otterlo ziet er dan ook veel beter uit, maar tegelijkertijd voelt het niet echt, waar Hoenderloo veel authentieker oogt.
Bij een lange fietstocht heb ik het liefst in het begin lange rechte wegen, want dan ben ik nog fris om de kilometers te maken. Later wil ik het liefst bochtige wegen, want dan kun je van bocht naar bocht rijden om de motivatie er in te houden. Uiteraard gaat het vandaag weer precies andersom. In het begin veel extra meters dankzij onnodig gekronkel en op het einde lange rechte einden die moedeloos maken. Het zal ook eens anders zijn.
Op enig moment fietste ik Barneveld binnen en om dat te weten hoefde ik niet eens naar het plaatsnaambord te kijken. Het eerste wat je in Barneveld ziet is namelijk pluimvee, de trots van Barneveld. Alles in deze plaats lijkt om pluimvee te draaien, ze hebben zelfs een pluimveemuseum. Hoe verzin je het.
Ook is overigens duidelijk dat ik vandaag door de bijbelgordel aan het fietsen ben. Aan de mannen zie je het niet direct, maar de kleding van de vrouwen laat geen twijfel bestaan. Lange jurken en rokken zijn hier overal te zien.
Ook een belangrijk verschil zijn de blikken. Bijna overal ontmoet ik tijdens het fietsen vriendelijke blikken als ik met mijn grote lijf en grote hoeveelheid bepakking voorbij kom. Hier krijg ik ineens afkeurende blikken. Vrij met fiets en tent rondtrekken is immers niet wat binnen het wereldbeeld van deze mensen past. Hun verlies zullen we dan maar zeggen.
Overigens vind ik Barneveld om een andere reden een bijzonder onvriendelijke gemeente. In de circa tien kilometer die ik door deze gemeente fiets kom ik precies één bankje tegen om te rusten en dat is dan nog bij een carpoolplaats. Rust en dus ledigheid is hier denk ik des duivels oorkussen.
Onderweg kom ik ook nog een verkeerd aangegeven omleiding tegen, waarbij ik netjes de omleiding volg, om vervolgens te ontdekken dat deze langs een route gaat waar ik als fietser niet mag komen. Weer terug dus en zelf maar een route vinden. Al met al kost dit me een uur.
Door deze vertraging in combinatie met het late vertrek staat inmiddels wel vast dat ik het niet meer ga halen om voor het donker te arriveren, dus word het tijd om het rustig aan te doen. Of je nu om elf uur of om één uur in de nacht je tent in het donker op moet zetten maakt immers niets uit.
Voordeel van de vertraging is wel dat ik het na zonsondergang af gaat koelen en ik daardoor weer hernieuwde energie krijg. De kilometers vliegen er ineens een stuk sneller doorheen. Tot het moment dat duidelijk is waarom ze het de Utrechtse heuvelrug noemen.
Op zes kilometer voor mijn bestemming loopt de weg namelijk ineens gemeen omhoog. Net wat ik nodig heb na ruim vijftig kilometer en met mijn bepakking, maar vooruit. Meest vervelende is wel dat ik door het donker werkelijk geen idee heb hoe lang deze klim gaat duren.
Op enig moment is het even genoeg en moet ik stoppen om de ademhaling op orde te krijgen. Pas nadat ik weer verder ga ontdek ik dat ik dit vlak voor de top deed. Een minuutje doorbuffelen was genoeg geweest om ineens de top te halen.
Waar na een beklimming soms een plateau volgt, is dat nu gelukkig niet het geval. Het zoeft heerlijk neerwaarts. Na het vervloeken van de ijstijden die deze heuvelrug hebben gevormd, volgt nu het bewieroken van de zwaartekracht die me laat genieten van de vruchten van mijn klimarbeid.
Na de echte afdeling blijft het de laatste kilometers naar de kampeerlocatie in dalende lijn gaan, maar wel met een groot verschil. De laatste vier kilometer gaan namelijk over onverharde wegen en dat is concentreren in het donker.
Gelukkig kan ik op de fiets blijven tot ik vlak bij de locatie ben. Enkel de laatste 400 meter leg ik te voet af, mede omdat ik hier erg op moet letten waar de bospaden lopen. Zonder een foute afslag te nemen weet ik de plek in één keer te vinden tot mijn tevredenheid. Lang leve GPS :)
Eenmaal de fiets aan de kant begin ik toch wel te voelen dat deze dag er flink ingehakt is. Eerst dus maar even een beetje rusten voor ik de tent op ga zetten. De kramp begint aan alle kanten de kop op te steken in mijn lijf.
Na een minuut of twintig rust kan het lijf er weer tegenaan en zet ik de tent op. Gelukkig heb ik een fatsoenlijk lampje bij me, waardoor de tent snel en goed staat. Tijd om moe maar voldaan mijn tent in te duiken en te genieten van de nachtrust.
dinsdag 13 juni 2017
Video: De Veluwe in 360 graden deel 4
360 graden opname op de pollen, het zandstuifgebied in nationaal park de Hoge Veluwe
Dag 37: Veluwe - Dankzij regen komt er zonneschijn
Opnieuw door regen een dag vertraging, maar daardoor wel veel moois gezien.
De dag begint wederom met regen, waardoor verder reizen naar mijn volgende bestemming vandaag geen optie is. Gelukkig is de regen wel opnieuw voor de avond voorbij, waardoor ik nog een extra avond van het wild kan genieten. en wat valt er veel te genieten.
Hoewel, in eerste instantie lijkt er helemaal niet veel te genieten. In de eerste tien kilometer die ik fiets kom ik welgeteld één ree tegen en dat is toch een wat magere oogst. Daarna komt hier echter snel verandering.
Eerst kom ik een groep zwijnen tegen met in deze groep volgens mij zowel de oudste, als de jongste biggen die op het park rondlopen. Ik heb in ieder geval nog nergens zulke volgroeide biggen gezien en ook de kleintjes zijn de kleinsten die ik in een week heb gezien. Mooi om te zien dat deze twee groepen samenkomen in één groep zwijnen.
De oudere biggen zijn echter wel duidelijk de baas en ze jagen met regelmaat achter de kleintjes aan. Die krijgen dus in ieder geval genoeg beweging, nu maar hopen dat zo ook genoeg te eten krijgen.
Na deze waarneming buig ik weer af richting noorden, om de route via het jachthuis te pakken. Daar is het al bijna direct raak, wanneer ik een ree met jong zie. Het is pas de tweede keer dat ik een jonge ree zie, dus voor mij is dit bijzonder genoeg. Bovendien is dit ook mijn eerste kans om de jonge ree te fotograferen.
De rest van het stuk tot aan het jachthuis zie ik weer voldoende herten en reeën, waarvan één op minder dan twee meter afstand van me voor ze het op een rennen zet. Bij het jachthuis, de zon is dan inmiddels al onder, zie ik echter ineens iets heel moois.
Naast de immense vijver staat een hert met een fors gewei rustig gras te eten direct aan de rand van de vijver. Aan het gewei te zien zou dit wel eens de grote concurrent van Hubertus kunnen worden dit najaar wanneer de herten gaan strijden om de hindes. De lichtomstandigheden zijn door de ondergegane zon verre van ideaal voor foto's, maar ik kan wel tot erg dichtbij komen.
Hoewel het nu echt donker begint te worden zijn de verrassingen nog niet voorbij. Na een aantal groepen zwijnen zie ik ineens voor me het beest dat ik al twee weken hoop te zien, een vos. Het is inmiddels veel te donker voor een foto, maar ik zie de vos nog helder genoeg voor me.
Precies op het moment dat de vos vlucht, loopt ineens Hubertus met zijn forse kudde het beeld in. Hindes en kalfjes vluchten al snel weer zodra ze mij zien staan, maar Hubertus blijft me gewoon stoïcijns aankijken.
Op de laatste paar af te leggen kilometers blijven er maar zwijnen voorbijkomen. Vandaag alles bij elkaar niet minder dan veertig zwijnen gezien die een jaar of ouder zijn en daarmee maar liefst twee derde van de populatie die de winter heeft overleefd.
Na slechts één ree in de eerste tien kilometer, zie ik, inclusief jongeren, ruim 300 stuks wild in de laatste vijftien kilometer. Het lijkt er op dat dit mijn laatste avond hier is, dus ik sluit af met een absolute knaller.
De dag begint wederom met regen, waardoor verder reizen naar mijn volgende bestemming vandaag geen optie is. Gelukkig is de regen wel opnieuw voor de avond voorbij, waardoor ik nog een extra avond van het wild kan genieten. en wat valt er veel te genieten.
Hoewel, in eerste instantie lijkt er helemaal niet veel te genieten. In de eerste tien kilometer die ik fiets kom ik welgeteld één ree tegen en dat is toch een wat magere oogst. Daarna komt hier echter snel verandering.
Eerst kom ik een groep zwijnen tegen met in deze groep volgens mij zowel de oudste, als de jongste biggen die op het park rondlopen. Ik heb in ieder geval nog nergens zulke volgroeide biggen gezien en ook de kleintjes zijn de kleinsten die ik in een week heb gezien. Mooi om te zien dat deze twee groepen samenkomen in één groep zwijnen.
De oudere biggen zijn echter wel duidelijk de baas en ze jagen met regelmaat achter de kleintjes aan. Die krijgen dus in ieder geval genoeg beweging, nu maar hopen dat zo ook genoeg te eten krijgen.
Na deze waarneming buig ik weer af richting noorden, om de route via het jachthuis te pakken. Daar is het al bijna direct raak, wanneer ik een ree met jong zie. Het is pas de tweede keer dat ik een jonge ree zie, dus voor mij is dit bijzonder genoeg. Bovendien is dit ook mijn eerste kans om de jonge ree te fotograferen.
De rest van het stuk tot aan het jachthuis zie ik weer voldoende herten en reeën, waarvan één op minder dan twee meter afstand van me voor ze het op een rennen zet. Bij het jachthuis, de zon is dan inmiddels al onder, zie ik echter ineens iets heel moois.
Naast de immense vijver staat een hert met een fors gewei rustig gras te eten direct aan de rand van de vijver. Aan het gewei te zien zou dit wel eens de grote concurrent van Hubertus kunnen worden dit najaar wanneer de herten gaan strijden om de hindes. De lichtomstandigheden zijn door de ondergegane zon verre van ideaal voor foto's, maar ik kan wel tot erg dichtbij komen.
Hoewel het nu echt donker begint te worden zijn de verrassingen nog niet voorbij. Na een aantal groepen zwijnen zie ik ineens voor me het beest dat ik al twee weken hoop te zien, een vos. Het is inmiddels veel te donker voor een foto, maar ik zie de vos nog helder genoeg voor me.
Precies op het moment dat de vos vlucht, loopt ineens Hubertus met zijn forse kudde het beeld in. Hindes en kalfjes vluchten al snel weer zodra ze mij zien staan, maar Hubertus blijft me gewoon stoïcijns aankijken.
Op de laatste paar af te leggen kilometers blijven er maar zwijnen voorbijkomen. Vandaag alles bij elkaar niet minder dan veertig zwijnen gezien die een jaar of ouder zijn en daarmee maar liefst twee derde van de populatie die de winter heeft overleefd.
Na slechts één ree in de eerste tien kilometer, zie ik, inclusief jongeren, ruim 300 stuks wild in de laatste vijftien kilometer. Het lijkt er op dat dit mijn laatste avond hier is, dus ik sluit af met een absolute knaller.
Video: Zwaartekracht op de Veluwe
Ik vervloek de heuvels wel eens, maar naar beneden is natuurlijk een ander verhaal. Lekker twee minuten ruim geen trap hoeven te doen.
maandag 12 juni 2017
Video: Bij het station van Anton Kröller kwam nooit een trein
Anton Kröller bouwde alvast een wachthuisje voor treinpassagiers, de trein is er alleen nooit gekomen.
Dag 36: Veluwe - niet goed te pas en eindelijk Hubertus
Het lichaam doet lastig, maar de laatste opname is wel gemaakt en eindelijk zie ik Hubertus.
In de nacht word ik wakker met een spijsverteringsstelsel dat niet helemaal doet wat het hoort te doen. Voelt alsof ik wat verkeerds gegeten heb, of mogelijk komt het gewoon door de grote omslag in het weer van de afgelopen dagen. Gelukkig blijven anti-peristaltische bewegingen me bespaard, maar voel me wel de hele dag zo slap als een vaatdoek.
Uiteindelijk weet ik wel de energie te vinden om de laatste filmopname die ik wil maken af te ronden. Hiervoor moet ik op een plek zijn waar bezoekers normaal niet mogen komen, dus ik ben al een paar dagen in gesprek met personeel van het park hoe ik dat kan regelen.
Gelukkig is er één die me de gouden tip kan geven. Het hek waar ik doorheen moet gaat vanzelf open als je er vlak voor gaat staan. Enige nadeel is dat het éénrichtingsverkeer is en dat ik dus het park uit ga en via de buitenkant weer terug moet.
Onderweg naar het hek zie ik ook eindelijk iets dat ik al twee weken wil zien, maar me tot nu toe nog niet gelukt is. Hubertus verschijnt eindelijk voor mijn oog. En nee, niet de heilige zelf, maar een hert met een groot gewei dat door iedereen Hubertus word genoemd.
Volgens velen is Hubertus het meest indrukwekkende hert op de Veluwe met zijn bijzonder donkere kleur en grote gewei. En ik moet zeggen dat ik tot nu toe ook nog niet zo'n groot gewei had gezien. Nu kan een hert met zo'n groot gewei ook alleen in dit deel van het park leven, elders staan de bomen vaak te dicht op elkaar.
Eenmaal door het hek sta ik blij als een kind oog in oog met een stukje vrijwel onbekende geschiedenis. De meeste mensen zouden er zo langs lopen, maar ik hou van dit soort dingen. Vooral omdat ik in dit geval wel zeker weet dat de meeste mensen die langs deze plek komen geen idee hebben wat ze zien.
En ja, ik hou het hier tot nu toe nog erg vaag, maar lang hoeven jullie niet te wachten op het bevredigen van jullie nieuwsgierigheid, vanavond staat het gemaakte filmpje hier op de site.
Al met al ben ik nu dus eigenlijk klaar op de Veluwe, het enige dat rest is een droge dag om te reizen en de voorspelling voor morgen is niet gunstig helaas.
In de nacht word ik wakker met een spijsverteringsstelsel dat niet helemaal doet wat het hoort te doen. Voelt alsof ik wat verkeerds gegeten heb, of mogelijk komt het gewoon door de grote omslag in het weer van de afgelopen dagen. Gelukkig blijven anti-peristaltische bewegingen me bespaard, maar voel me wel de hele dag zo slap als een vaatdoek.
Uiteindelijk weet ik wel de energie te vinden om de laatste filmopname die ik wil maken af te ronden. Hiervoor moet ik op een plek zijn waar bezoekers normaal niet mogen komen, dus ik ben al een paar dagen in gesprek met personeel van het park hoe ik dat kan regelen.
Gelukkig is er één die me de gouden tip kan geven. Het hek waar ik doorheen moet gaat vanzelf open als je er vlak voor gaat staan. Enige nadeel is dat het éénrichtingsverkeer is en dat ik dus het park uit ga en via de buitenkant weer terug moet.
Onderweg naar het hek zie ik ook eindelijk iets dat ik al twee weken wil zien, maar me tot nu toe nog niet gelukt is. Hubertus verschijnt eindelijk voor mijn oog. En nee, niet de heilige zelf, maar een hert met een groot gewei dat door iedereen Hubertus word genoemd.
Volgens velen is Hubertus het meest indrukwekkende hert op de Veluwe met zijn bijzonder donkere kleur en grote gewei. En ik moet zeggen dat ik tot nu toe ook nog niet zo'n groot gewei had gezien. Nu kan een hert met zo'n groot gewei ook alleen in dit deel van het park leven, elders staan de bomen vaak te dicht op elkaar.
Eenmaal door het hek sta ik blij als een kind oog in oog met een stukje vrijwel onbekende geschiedenis. De meeste mensen zouden er zo langs lopen, maar ik hou van dit soort dingen. Vooral omdat ik in dit geval wel zeker weet dat de meeste mensen die langs deze plek komen geen idee hebben wat ze zien.
En ja, ik hou het hier tot nu toe nog erg vaag, maar lang hoeven jullie niet te wachten op het bevredigen van jullie nieuwsgierigheid, vanavond staat het gemaakte filmpje hier op de site.
Al met al ben ik nu dus eigenlijk klaar op de Veluwe, het enige dat rest is een droge dag om te reizen en de voorspelling voor morgen is niet gunstig helaas.
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Soms kom je iets tegen waarvan je denkt dit kan niet waar zijn. Zo'n moment had ik een tijdje geleden toen ik, met mijn camera bij me, e... -
Het wereldberoemde Kröller-Müller museum was in de ogen van Helene Kröller-Müller maar een provisorisch museum. Onder de video nog enkele ...
-
Lekker weer, opnames, 22 kilometer en 120 hoogtemeters. Afgelopen nacht geslapen op een plek vrijwel letterlijk aan de rand van wat later ... -
Na een koude nacht met een gevoelstemperatuur van min vijf besluiten de buren dat het voor hun genoeg is geweest. Met name de vriend van de ... -
Een impressie van de cyclocross training op 't Zand te Alphen. Al circa 35 jaar vind deze iedere woensdagmiddag plaats tijdens het seizo...
-
Een moeizame herstart na mijn rustdag met 28 kilometer en 60 hoogtemeters. De voorspelling was dat het vandaag overdag pas weer fors zou g... -
Asperen is een idyllisch dorpje in Gelderland aan het riviertje De Linge. Het was hier echter niet altijd even idyllisch, zoals bijvoorbeeld...
-
Begin van de terugreis. Nu heb ik het vanaf het begin redelijk vol kunnen houden om dagelijks op tijd een bericht op dit blog te plaatsen ... -
Half april 1945 werd Voorst bevrijd en staken de geallieerden de IJssel over, maar niet voordat er vele burgerslachtoffers waren gevallen.
-
Recent was ik op bezoek bij het huis in Pont-Saint-Esprit waar mijn oudoom Gerard Koelen, kunstschilder, woonde tot aan zijn overlijden in j...
