dinsdag 31 oktober 2017

Terug in de tijd deel 73: Zuid Willemsvaart en Julianakanaal

Over het ontstaan van deze kanalen met een stukje ouderwets Nederland tegen België.

Dag 177: Vaux-Devant-Damloup - Haudainville (De slag om Verdun)

Lekker weer, opnames, 22 kilometer en 120 hoogtemeters.

Afgelopen nacht geslapen op een plek vrijwel letterlijk aan de rand van wat later bekend is geworden als het rode vierkant. Het grootste verschil tussen waar ik sliep en een paar meter verderop? Hier stierven ze met duizenden, iets verderop met tienduizenden en meer. Onwerkelijke aantallen.

Pas deze morgen besef ik me dat ik gisteren vrijwel de hele route heb gevolgd met mijn bepakking, die de Duitse infanteristen de avond voor één van de grote aanvallen met hun bepakking hebben gevolgd in de zomer van 1916.


Voor mij lag er een keurig pad van gras en ik kon lekker slapen in mijn tentje, zij moesten door de modder en brachten de nacht door in de loopgraven. Zij kregen waarschijnlijk geen slaap, ik kan hooguit zeuren over een onrustige nacht.

Die nacht was onrustig dankzij mijn benen overigens. De laatste ruim 500 meter van gisteren, lopend met een flinke stijging is in de benen gaan zitten en er deze nacht niet uit gegaan. Vrijwel de hele dag blijf ik er last van houden.

Na het opruimen van de tent loop ik het laatste stukje omhoog en kom ik over de heuvel, net als al die Duitse jongens ruim honderd jaar geleden. In de zomer van 1916 hebben de Duitsers hier twee ultieme pogingen gedaan Verdun te veroveren. De eerste keer met 50.000 jongens, de tweede keer met 40.000.

De opdracht was simpel, versla de Fransen en keer niet terug. Ze hadden dan ook allemaal hun volle bepakking bij zich. Over een front van zes kilometer liepen ze zij aan zij, golf na golf, op de Franse stellingen af. Terugkeren deden de meesten inderdaad niet, omdat ze met het gezicht naar beneden in de modder lagen.

De enkelingen die terugkeerden waren vaak voor de rest van hun leven invalide. De gelukkigen werden krijgsgevangen genomen, maar dat geluk kwam maar zeer zelden voor. De meesten werden daarvoor al volstrekt kansloos omver gemaaid door een machinegeweer.

Van de 90.000 Duitse soldaten die ingezet zijn tijdens deze twee aanvallen, hebben enkele honderden daadwerkelijk Verdun zien liggen, maar geen van allen hebben Verdun ooit bereikt.

Voor ik de route van deze aanvalsgolven volg, ga ik zelf echter eerst nog wat verder de heuvel op. Helemaal bovenop de heuvel ligt namelijk het fort van Douaumont, het meest indrukwekkende fort in de omgeving. Hieronder wat foto's genomen van bovenop het fort.



En ja, de Duitse, Franse en Europese vlaggen wapperen samen op dit fort. In Nederland mogen velen Baudet geloven wanneer hij zegt dar de EU niet voor vrede en veiligheid is opgericht, hier weten ze wel beter. Het is enkel via Europese samenwerking dat deze eeuwige rivalen tot elkaar zijn gekomen.

Bij dit fort hoort een opvallend verhaal en daar heb ik dan ook een opname over gemaakt. Jullie zullen dit filmpje dus even af moeten wachten om dit verhaal te leren kennen.

Na het fort kan ik dan ook eindelijk naar beneden, tot vreugde van mijn benen. Via oude loopgraven en schuilplaatsen sta ik binnen no time in het centrum van wat ooit het meest waanzinnige slagveld was en wat nu één groot herdenkingsteken is geworden.

Vanaf het fort komende, is onderstaande het eerste grote monument dat je treft, vermoedelijk tot verrassing van velen.


Velen zullen zich er niet van bewust zijn dat vele duizenden moslims hier gestorven zijn. Marokko, Tunesië, Algerije, Senegal en Somalië waren allen een kolonie van Frankrijk en leverden dan ook troepen.

Direct hierna volgt de grote Franse begraafplaats, met 15.000 begraven soldaten. Dat lijkt veel, maar is maar zo'n 5% van het totaal aantal slachtoffers.



Echt luguber is pas het gebouw dat bij deze begraafplaats ligt. Het ossuarium van Douaumont, waarvan hieronder de centrale toren in beeld.

In dit gebouw liggen de botten, of wat daarvan rest, van 130.000 gesneuvelde soldaten, die niet alleen door hun verwondingen onherkenbaar waren geworden, maar vooral doordat ze maanden op het slagveld zijn blijven liggen. De gevechten waren namelijk zo intens, dat de lijken niet veilig van het slagveld gehaald konden worden.

Neem dit niet te bevatten aantal, plus de niet geïdentificeerde doden op iedere begraagplaats in de omgeving en je komt al snel tot de conclusie dat meer dan de helft van de gesneuvelden nooit is geïdentificeerd. Zo waanzinnig was deze slag hier.

Ik heb nog wel een filmpje gemaakt over al deze waanzin, maar compleet kun je hierin onmogelijk zijn. Je komt niet eens in de buurt. Voor ik dit slagveld verlaat nog een positieve noot. Onderstaande plaquette maakte me emotioneel. Ook na zoveel ellende kan het nog goedkomen.


Na al deze ellende stapte ik op de fiets om de heuvel af te gaan richting Verdun. Een heerlijk lange afdaling, langs een eindeloze rij monumenten. Helemaal onderaan de afdaling een vers stokbrood, wat beleg en wat te drinken gekocht en lekker genoten van de lunch.

Tijdens de lunch bedenk ik me dat Nederland en masse niet goed wijs is. Of in ieder geval de nieuwe coalitiepartners. Volkslied en nachtwacht? Hier, en naar de velden van Vlaanderen, moeten die kinderen heen. Hier ligt de oorzaak van de tweede wereldoorlog, de koude oorlog, het uiteenvallen van Joegoslavië, het verwezen van kolonieën die later vijanden werden, allemaal is het terug te voeren naar de eerste wereldoorlog.

De helft van de Europese vorstenhuizen was er niet meer vlak na de eerste wereldoorlog en we weten allemaal hoe dat machtsvacuüm is gevuld. Doordat Nederland neutraal was, hebben we nooit geleerd hoe wezenlijk deze oorlog was voor alles dat later volgde. Zouden we dat wel weten, dan zou het sentiment over de EU bijvoorbeeld heel anders zijn en zouden bijvoorbeeld een Wilders en een Baudet nooit zoveel aandacht krijgen als ze nu krijgen.

Nadat het stokbrood op is doe ik de overige inkopen en daarna ga ik op zoek naar de Mac voor wat stroom. De accu's hoeven niet helemaal gevuld, maar voldoende voor een paar dagen tot de volgende Mac.

Hier blijf ik tot de avondspits voorbij is en daarna fiets ik nog een paar kilometer tot ik buiten de bewoonde wereld ben, zodat ik mijn tent op kan zetten, de indrukken van de dag kan verwerken en kan slapen. Vandaag geen afsluiter van de dag overigens. Vandaag past enkel stilte.





maandag 30 oktober 2017

Yuri is verbaasd aflevering 39: Baudet en Rusland

Wat is de band tussen Baudet en Rusland? Naar mijn mening is het de hoogste tijd voor een gedegen onderzoek.

Dag 176: Pillon - Vaux-devant-Damloup

Lekker fietsweer, 31 kilometer, 300 hoogtemeters.

Na een lekkere nachtrust, lekker op tijd wakker. Langzaam begin ik in een ritme te raken van wat eerder slapen en dus ook wat eerder opstaan. Dat moet ook wel met wintertijd voor de deur, anders worden de dagen wel heel erg kort.

Bij het uit de tent kruipen overigens al direct een wijds uitzicht. Helaas wel zonder bijzondere dingen in beeld.


Bij het inpakken van de tent ook nog te maken met een bijzonder eigenwijze naaktslak. Ik kwam hem eerst tegen zo ongeveer op het dak van mijn binnentent. Ik haal altijd zoveel mogelijk de beestjes van mijn tent, zodat ze in hun natuurlijke omgeving kunnen blijven, zo ook nu. Ik zet de naaktslak in het gras en ga verder met inpakken. Terwijl ik daarmee bezig ben, kruipt de slak echter weer naar mijn tent, waardoor ik hem nog een keer moet verwijderen. Deze keer zet ik hem verder weg en dat is maar goed ook, want hij kruipt weer richting tent, maar nu heb ik genoeg tijd om de tent in te pakken.


Zodra alles ingepakt is kan ik vertrekken voor de tocht van vandaag. Deze brengt me door het gebied dat in 1916 in handen was van de Duitsers. 1916, het jaar van de krankzinnige slag bij Verdun. Dat gebied zie ik morgen, vandaag dus het achterland van de slag bij Verdun, waar het front twee keer overheen is gerold in 1916. De eerste keer richting en de tweede keer van Verdun.

Onderweg kom ik langs een tweetal begraafplaatsen en bij beiden stap ik van de fiets. De eerste is de Duitse begraafplaats bij Mangiennes en de tweede is de tweede Duitse begraafplaats van Azannes, met circa 7500 dode soldaten.

Het maakt op mij een diepe indruk om op dit soort plekken te lopen. Al die duizenden jongens die het leven hebben gelaten vanwege complete waanzin. En dan ben ik nu nog een behoorlijk eind van Verdun, dus de waanzin gaat alleen nog maar groter worden vrees ik. Hieronder enkele foto's van de begraafplaats Azannes II, daarna gaat mijn verhaal verder.









Iedere begraafplaats telt honderden onbekende doden, om nog maar eens duidelijk te maken hoe gruwelijk het hier was. Ook opvallend zijn de Joodse graven die zij aan zij met de andere Duitse graven liggen. Hier gaven Joden hun leven voor Duitsland en twintig jaar later werd het leven van Joden genomen. Alsof ze niet eerst zij aan zij voor Duitsland gevochten hadden. Overigens, bijna ieder kruis dat te zien is staat voor vier graven.

Alles is ook keurig bijgehouden overigens en dat is met reden. In Nederland waren we neutraal tijdens deze oorlog, maar de deelnemende landen zullen deze oorlog nooit meer vergeten, vooral omdat hier de oorzaak voor de tweede wereldoorlog lag. Doordat Nederland neutraal bleef en we daardoor de ergste verschrikkingen van oorlog hebben gemist, kunnen we nu zo eenvoudig vergeten.

Want vergeten is wat we in Nederland en masse doen. Autoritaire leiders hebben weer vele volgelingen in ons land, omdat we de les hebben gemist wat de gevolgen van autoritaire leiders kunnen zijn. Bij puur kwaad denken we in Nederland aan Nazi's, maar die waren enkel een gevolg, geen oorzaak. De oorzaak ligt juist daar waar wij als volk nauwelijks weet van hebben.

Na deze begraafplaatsen tijd om weer verder te gaan. Google maps stuurt me een weg in die behoorlijk steil omhoog loopt en aardig wat gaten kent. Na een tijdje krijgen de gaten de overhand en iets later is het een grindpad, om vervolgens te veranderen in een modderpad.  Hier ga ik niet  verder mee worstelen, dus de enige optie is omkeren en een alternatieve route vinden. Dat lukt wel, maar hierdoor weer heel wat nutteloze hoogtemeters gepakt.


Dankzij de omweg kom ik door Ornes en dat is een vreemde gewaarwording. Er staat maar een huis of drie, maar het monument met daarop de gevallenen uit de eerste wereldoorlog laat tientallen namen zien. Niet veel later ontdek ik waarom. Tegen die tijd ben ik een dorp verderop, in Bezonvaux. Dit is een dorp zonder huizen.

Ornes en Bezonvaux zijn, net als meer dorpen hier in de omgeving, volledig verwoest in 1916. In Ornes hebben een paar mensen geprobeerd er weer een dorp van te maken, in Bezonvaux niet.
Dit is overigens ook een gebied waar Maginot, een grote held in Frankrijk, een keer een patrouille heeft gelopen en dat is al gelijk reden voor een monument.


Het dorp Bezonvaux zelf is niets anders meer dan wat verspreid liggende stenen en  de kraters van granaatinslagen. Zo compleet is de verwoesting geweest hier. Op de foto hieronder de plek waar de school stond.


En uiteraard heeft ook Bezonvaux, ondanks dat er niemand meer is gaan wonen, sijn eigen monument gekregen voor de gesneuvelde inwoners. Ik moet zeggen dat ik het nog vreemder vond om door een voormalig dorp te lopen dan over de enorme begraafplaatsen.


Na Bezonvaux volgt nog Vaux-devant-Damloup. Opnieuw een totaal verwoest dorp, maar in dit geval is er wel een compleet nieuw dorp gebouwd, deze keer zelfs met meerdere monumenten. Blijkbaar hadden ze hier wat meer geld. De monumenten zijn in ieder geval indrukwekkend.


Bij Vaux-devant-Damloup begint voor mij ook het laatste en zwaarste stuk van de reis van vandaag. Zo ver mogelijk de berg op, zodat ik morgen zo snel mogelijk bij het fort van Douaumont ben. Het eerste stuk gaat via een grindpad en loopt geleidelijk omhoog, dat is fietsend nog wel te doen. Onderweg kom ik daarbij trouwens langs een prachtig stuwmeertje


Vlak na dit stuwmeertje moet ik echter van het grindpad af. Niet alleen omdat dit pad me niet dicht genoeg bij mijn doel brengt, maar vooral omdat dit pad te druk is om kamp op te slaan.  Ik ga dus via steile graspaden dieper het bos in, met de fiets aan de hand. Zo steil dat iedere meter een worsteling is.

Ondanks deze worsteling weet ik uiteindelijk wel een mooi plekje te vinden uit het zicht, maar mijn benen hebben de prijs moeten betalen. Benieuwd hoe die morgen voelen. Ik zet mijn tent op en geniet van een welverdiende rust.

Zoals gebruikelijk tot slot nog een afsluiter. Na alle ellende die ik vandaag gezien hebt hou ik het maar bij een stemmig nummer.

zondag 29 oktober 2017

Terug in de tijd deel 72: De reformatie in het katholieke Maaseik

In het altijd erg katholieke zuiden heeft de reformatie toch nog even voet aan de grond gekregen in de 16e eeuw, zoals in Maaseik.

Dag 175: Villers-la-Chèvre - Pillon

Lekker fietsweer, 25 kilometer en 200 hoogtemeters.

Eindelijk een droge dag voor de boeg, daar was ik wel aan toe. Hier maak ik dan ook gelijk gebruik van, nog voor ik begin met inpakken. Zodra de luchtvochtigheid onder de 100% is haal ik de buitentent er vast af, zodat de binnentent kan beginnen met drogen na de bui van gisterochtend. Tegen de tijd dat ik de tent inpak voelt deze een kilo lichter, dus ik ben heel wat vocht kwijt.

Direct na vertrek kan het genieten eigenlijk al beginnen. Het is namelijk een prachtig glooiend landschap, met iedere twee tot drie kilometer een klein dorpje.


Vandaag gaat de route via Longuyon, maar om daar te komen moet ik eerst een stuk door dit glooiende landschap, om vervolgens via een drukke weg af te dalen tot Longuyon, dat een meter of 100 lager ligt. Vlak voor ik bij de drukke weg ben, valt mijn oog echter eerst nog op een herdenkingsteken.


Op deze plek liggen Duitse en Franse soldaten begraven, in een graf uit het begin van de eerste wereldoorlog.  Soldaten van beide landen werden toen nog gezamenlijk begraven, omdat ze waren gestorven voor iets eerbaars, dat maar van korte duur zou zijn. Iets waar men later heel anders over zou denken..

De komende dagen doorkruis ik de slagvelden bij Verdun en dit is eigenlijk een eerste duidelijk teken dat Verdun in de buurt begint te komen. Veel meer hierover de komende dagen.

Na de heerlijke afdaling naar Longuyon begint er uiteraard weer direct een lange klim, maar gelukkig kan ik deze onderbreken door boodschappen te doen. Na de boodschappen zoek ik direct een mooi plekje op, want stokbrood blijft vers toch het beste. Ik geniet er even goed van, want vanaf waar ik zit kan ik de rest van de klim tot de top zien en dat doet al bijna direct zeer aan de benen, terwijl ik er nog niet aan begonnen ben.

Op enig moment heeft uitstellen geen zin meer en stap ik op om de tocht naar boven te maken. Iets voor de helft zie ik ineens een roofvogel opvliegen uit een greppel. Wat trok hem naar die greppel? Een dood zwijn dus. Die heeft een andere tocht naar boven gemaakt. Zijn achterpoten zijn inmiddels al weggevreten en de natuur kennende zal de rest ook wel niet al te lang duren.


Na de top eindelijk bereikt te hebben volgt nog een afdaling voor ik af moet slaan, de D66 op. Het was natuurlijk onvermijdelijk dat ik die nog tegen zou komen. Met D66 kun je veel kanten op overigens, maar in tegenstelling tot wat sommigen denken niet alle kanten.


Bovenstaande foto heb ik genomen in Pillon en oorspronkelijk was het de bedoeling om na Pillon nog een paar kilometer te fietsen, maar daar steekt de weg Pillon uit een stokje voor. Deze blijkt net te steil om fietsend te doen, dus doe ik hem grotendeels lopend. Eenmaal boven heb ik absoluut geen behoefte om nog verder te fietsen.

Gelukkig staat boven wel de lokale watertoren die in combinatie met wat struiken precies genoeg dekking geeft om de tent op te zetten. Iets dat ik dus maar snel doe. Nog even een stukje tikken voor het blog, en daarna rap slapen.

En dan nog een afsluiter van de dag. Met een watertoren op een heuvel kwam ik al snel tot onderstaande.

zaterdag 28 oktober 2017

Terug in de tijd deel 71: De bokkenrijders van Maaseik

Over de laatste grote juridische dwaling in het westen op basis van geloof.

Dag 174: Rachecourt - Villers-la-Chèvre

Nat en koud, 19 kilometer, 250 hoogtemeters.

In de ochtend vallen er weer meerdere zware buien, maar tegen het begin van de middag lijkt dat voorbij te zijn en begin ik met inpakken. Helaas komt er echter nog een zware bui over precies op het moment dat ik de tent uit elkaar haal, waardoor deze nu nat aan de binnenkant is. Heb ik vanavond weer wat te doen.

Ook vandaag lijkt het weer de hele dag te gaan regenen, soms echte regen maar meestal miezerregen. Niet dat dat na een paar uur nog verschil maakt, nat is nat. Bijkomend nadeel is ook dat alles zwaarder word. Het vocht doet zijn best terrein te veroveren en zuigt zich overal in. Als de essentiële zaken maar droog blijven.

Ik begin vandaag met het restant van de beklimming van gisteren. Gelukkig is het resterende deel minder steil, waardoor ik in een aantal etappes fietsend de top haal. Na deze top wacht een heerlijke afdaling van bijna twee kilometer. Zo schiet het tenminste op.

Uiteraard duurt dat niet lang. Na vier kilometer fietsen krijg ik namelijk een monster voor de kiezen. 140 hoogtemeters tijdens een klim van 1100 meter. Dit gaat dus lopen worden vanaf het begin. Het eerste deel van de klim, zo'n tweederde van de totale lengte, loopt mooi met gemiddeld 10% omhoog en er zitten zelfs twee korte stukjes afdaling in. Dat kan alleen maar betekenen dat het einde nog steiler is, want anders komen we niet aan de 140 hoogtemeters.

Nou, dat bleek te kloppen. Direct na de laatste huizen word het snel steiler, met stukken richting de 25%. Ik moet voortdurend druk op mijn voorwiel houden om te voorkomen dat mijn fiets achterover valt, zo steil. De progressie gaat dan ook moeizaam en met maar een paar stapjes per keer. Zo steil als dit heb ik nog niet eerder meegemaakt in mijn leven.

Uiteindeljk kom ik boven en stap ik na een welverdiende pauze weer op de fiets, om er na een paar honderd meter weer af te moeten. Niet lang, want het gaat om een stukje onverharde weg van minder dan honderd meter, maar wel een belangrijk stukje weg. Zodra ik weer op de fiets stap bevind ik me namelijk eindelijk in Frankrijk.

Een paar honderd meter verderop ben ik in de eerste plaats in Frankrijk, Longwy. Wat een intens droevige stad is dit zeg. Wegen die al jaren geen onderhoud hebben gehad, woonkazernes met verf uit de jaren tachtig en alles grauw en grijs. Armoede troef hier.

Snel fiets ik door tot ik bij de Lidl ben voor mijn inkopen, terwijl ik me onderweg blijf verbazen over de intense lelijkheid hier, verergerd door de grote hoeveelheden afval die langs de weg zijn gedumpt.Na de inkopen is het gelijk tijd om wat te eten, dus leg ik mijn backpack op de grond onder de luifel van de Lidl en ga er op zitten. Voor het eerst vandaag droog dankzij die luifel, plus een vers stokbrood om van te genieten.

Na deze pauze begint de tijd ook alweer te dringen, maar voor ik op zoek kan naar een plekje voor de nacht, moet ik eerst nog een stuk langs de erg drukke N18. Alle aandacht bij nodig dus. Gelukkig gaat dat ook weer goed en na het verlaten van deze weg kan ik uit gaan kijken naar een plek voor de nacht.

Niet veel later zie ik een pad het bos inlopen en dus volg ik dit pad. Eenmaal in het bos loopt het gelijk naar beneden, waardoor ik de tent mooi verdekt op kan stellen. Ik zet de tent op wat op een bospad lijkt, maar aan de onverstoorde gevallen bladeren is te zien dat er al een paar dagen niemand is geweest.


Bij het opzetten van mijn tent moet ik eerst ook nog de ergste nattigheid van eerder vandaag verwijderen, maar uiteindelijk staat de tent met alles er in en kan ik gaan genieten van een welverdiende rust. Gelukkig ziet de weersvoorspelling er voor de komende dagen beter uit, want volgens mij is alles nu wel nat genoeg.

Tot slot nog een afsluiter en dat gaat net als gisteren de recent overleden Fats Domino worden.

vrijdag 27 oktober 2017

Terug in de tijd deel 70: Kolonies Wortel en Merksplas

De kolonies Wortel en Merksplas in België kennen een bijzondere geschiedenis.

Dag 173: Arlon - Rachecourt

Nat en koud, 17 kilometer en 150 hoogtemeters.

Niet echt een ideale dag om aan de grote reis te beginnen. Regen van vroeg tot laat. Dus wacht ik maar tot in ieder geval de ergste regen achter de rug is, voor ik vertrek. Voordeel hiervan is dat ik in ieder geval niet helemaal verkleumd over kom, maar uiteraard wel doorweekt.

Voor het zover is echter eerst nog alles inpakken, iets dat ik voortaan dagelijks moet doen. Het hele proces van inpakken in de ochtend en uitpakken in de avond zal in totaal circa 2,5 uur per dag kosten verwacht ik. Ik hoef me dus niet te vervelen.

Na het inpakken nog afrekenen, waarbij me een onaangename verrassing wacht. In de ochtend zeiden ze nog doe lekker rustig aan, en toch brengen ze tien euro extra in rekening vanwege het late vertrek, terwijl er precies 96 lege plekken beschikbaar zijn. Dit was dus mijn derde en gelijk laatste bezoek hier.

Afijn, eindelijk het vertrek dus. Benieuwd hoe ver ik ga komen met deze regen en de gemene heuvels. Gemene heuvels liggen er namelijk genoeg. Om te beginnen die waar Arlon zelf op ligt, want ik moet namelijk dwars door de stad. Na het centrum kort afdalen en gelijk wacht de volgende beklimming alweer, etcetera.

Ik had trouwens niet gedacht dat afdalen frustrerend kan zijn, maar dat blijkt wel het geval. Afdalen is hier, mede door mijn bagage, namelijk vooral een kwestie van voortdurend remmen en flink remmen ook. De afdalingen zijn vandaag namelijk kort en steil.

Dankzij de vele pittige klimmetjes onderweg die ik meestal noodgedwongen in etappes beklim, begint de tijd ook al flink te vorderen en tegen de tijd dat ik in Rachecourt arriveer is het niet lang meer tot zonsondergang. Tijd dus om aan de andere kant van Rachecourt een plekje voor de nacht te zoeken.

Daar komt echter nog wel een uitdaging bij, want de weg loopt daar met 10% omhoog. Dat gaat dus lopen worden. Na een paar honderd meter ploeteren vind ik een plekje dat de moeite waard lijkt. Uitkijkend over het dorpje, maar belangrijker nog, net uit het zicht van de weg. De foto hieronder is de volgende ochtend genomen.


De plek is dus net uit het zicht, maar vlak bij een parkeerplaats met een bankje langs de weg. Deze plek is blijkbaar populair bij de niet monogame medemens, want tot twee keer toe hoor ik met tussenpozen twee auto's arriveren, waarna de ene chauffeur bij de ander instapt, om circa een uur later weer naar het eigen transportmiddel te lopen en te vertrekken. Je maakt wat mee op een steile heuvel in de Ardennen.

De afsluiter is ter ere van een recent overleden groot artiest. Goede kans dat hij nog vaker voorbij gaat komen.

donderdag 26 oktober 2017

Terug in de tijd deel 69: Turnhout en de inquisitie

Turnhout had na de tachtigjarige oorlog meer te lijden dan tijdens de tachtigjarige oorlog.

Dag 172: Arlon - Regen en wind

Blij dat ik nog een dagje kan schuilen.

Weersvoorspellingen zitten er soms naast, maar vandaag niet. Grote delen van de dag regen, maar belangrijker nog, vooral een forse wind. Windkracht vier met uithalen tot windkracht zes. Reden genoeg om de scheerlijnen weer een keer te gebruiken.

Vanaf windkracht vier is fietsen met al die bagage eigenlijk niet meer te doen bij wind tegen. Met dezelfde inspanning haal je dan nog maar de halve snelheid, of minder, en dat schiet natuurlijk niet op. Vandaar dat ik zo blij ben dat ik nog een dagje kan schuilen.

Zoals gisteren al gemeld is het dus de bedoeling om vanaf hier vrijwel dagelijks te gaam reizen. Eerste doel daarbij is omgeving Barcelona en vanaf daar zo ongeveer de kust volgen tot ik weer in Nederland ben. Zodra ik daarbij het meest zuidelijke punt heb gehad, zal ik voornamelijk de wind in de rug hebben op de terugweg en dat scheelt kilometers per dag.

Mooie fietspaden zal ik ook niet meer tegenkomen en drukke wegen probeer ik te vermijden, dus zal het voortaan vooral via D-wegen gaan. Hierdoor maak ik meer meters, maar het is veiliger en ik krijg er meer door te zien.

Iets anders dat er gast veranderen, is dat ik vanaf nu ga wildkamperen. Paalcampings zijn er niet meer en ook vrijwel alle reguliere campings zijn inmiddels gesloten. Veel keuze is er dus niet. Dit betekend dat ik voortaan vanaf een uur voor zonsondergang dus uit ga kijken naar een plek om de tent te plaatsen.

Ik hoop uiteraard op veel droge dagen, ook omdat ik dan foto's kan maken onderweg, maar ook op de meeste regendagen zal ik voortaan onderweg zijn, anders duurt het allemaal te lang.

Al met al gaat het er vanaf hier dus allemaal heel anders uit zien en begint de echte reis pas op het moment dat ik deze camping verlaat. Ik kijk erg uit naar dit avontuur dat voor me ligt.

Tot slot uiteraard nog weer een afsluiter. Iets dat past bij het feit dat er andere tijden voor me aan gaan breken. Tijden zonder nicotine bijvoorbeeld, als het goed is was vandaag mijn eerste dag als voormalig roker.


woensdag 25 oktober 2017

Yuri is verbaasd aflevering 38: De slager keurt zijn eigen vlees

Waarom laten we in vredesnaam steeds vaker de markt de markt controleren? Marktcontrole is een taak van de overheid.

Dag 171: Arlon - Voorbereiding op de grote reis

Een terugblik en een korte vooruitblik.

Eerst nog even terug naar gisteren, want jullie hebben de Belvédère nog tegoed. Ik heb zitten denken, maar volgens mij ben ik daar niet geweest tijdens mijn bezoeken aan Arlon een kleine twintig jaar geleden en dat is toch wel opvallend. De Belvédère is namelijk niet te missen, want hij staat op het hoogste punt van Arlon.


Het kerkje bovenop is niet direct indrukwekkend, maar het grotere geheel wel. Vanaf de meeste kanten kun je enkel met trappen boven komen. Slechts één zijde is via een steile weg bereikbaar. Er is ook een kruisweg en uiteraard gaat die via de trap. Kruiswegen zijn immers nooit eenvoudig.


Naar het bouwjaar van een deel van de constructie hoef je overigens niet lang te raden.


De restanten van verdedigingswerken maken mij gelijk duidelijk dat dit eeuwenlang een onneembare vesting is geweest. Ongetwijfeld zal er ook nog wel ergens een geheime gang hebben gezeten om de aanvoer van goederen tijdens een beleg veilig te stellen.


Natuurlijk altijd mooi vanaf het hoogste punt is het uitzicht. Helaas was het wel een grauwe dag, maar nog altijd was het de moeite meer dan waard.




Overigens kon ik vanaf hier ook de ingang van de camping zien, de camping zelf is verscholen achter de bomen. Zo ongeveer halverwege onderstaande weg, aan de rechterkant is de ingang. In werkelijkheid op zo'n twee kilometer afstand en ik schat een meter of honderd lager.


Eeuwenlang hebben er overigens monniken gezeten hier bovenop deze rots, maar die zijn onvrijwillig vertrokken ten tijde van de Franse revolutie. Die monniken moesten natuurlijk wel een stukje kunnen wandelen hier boven, zonder gelijk afgeleid te worden door de wereld en daar hadden ze een mooie oplossing voor.



En dat was maar goed ook, je weet immers maar nooit wat voor verleidingen je anders te zien krijgt.


Al met al dus echt een plek die een bezoekje waard is, maar neem wel je klimbenen mee.

En dan nu nog een korte vooruitblik op wat gaat komen. Kort omdat de weersvoorspelling voor morgen dusdanig is, dat ik vrijwel zeker morgen een kans heb om er uitgebreider op terug te komen.

Wat ik al wel kan melden, is dat het vanaf hier heel anders zal gaan. Tot nu toe waren de verplaatsingen vaak groot, maar de verblijfsduur nog groter. Het is echter de bedoeling dat ik vanaf hier bijna dagelijks onderweg ben.

Dat gaat dus voor een heel ander leefritme zorgen, en vooral een tempo dat flink gaat stijgen. Planning is om vanaf hier tot ik terug ben, gemiddeld 25 kilometer per dag af te leggen en dat gemiddelde is inclusief de rustdagen. Meestal zal ik dus richting de 35 a 40 kilometer per dag moeten gaan.

Grote variabele hierbij zijn weer en terrein. Op natte dagen leg ik minder af en idem op dagen met veel hoogtemeters. De hoogste Ardennenheuvels liggen achter me, maar er gaan nog een paar flinke uitdagingen volgen de komende dagen. Van alle hoogtemeters tussen hier en Spanje, ligt bijna 25% in de eerste 5% van de route. Daarna zou het tempo echt omhoog moeten kunnen, maar de eerste paar dagen worden nog zwaar.

Morgen meer hierover en tot die tijd nog even een lekker muziekje. En ik moet bekennen, dat vlakke is wel lekker.

dinsdag 24 oktober 2017

Yuri is verbaasd aflevering 37: De gouden koets en het slavernijverleden

We moeten niet al onze geschiedenis willen verstoppen.

Dag 170: Arlon - Bezoek

Vandaag komt er hoog bezoek vanuit Oldenzaal.

Al een tijdje was het plannen aan de gang, aan mijn kant was er ruimte genoeg in de agenda, maar de andere kant was wat drukker. Vandaag was dan eindelijk de grote dag voor een bezoek vanwege mijn afscheid als raadslid. De burgemeester en griffier komen op bezoek, hoewel ze niet hadden verwacht dat ik inmiddels zo ver zou zijn.

Persoonlijk zie ik het als een groot teken van waardering dat ze de moeite hebben genomen om me te komen bezoeken. Ze hadden zelfs een afscheidscadeautje meegenomen. Alsof hun bezoek zelf dat niet al voldoende was.


Na de overhandiging van dit geschenk zijn we even bij gaan praten bij een zaakje in de buurt. Hoe gaat het met mij, hoe gaat het hun, hoe gaat het met de Oldenzaalse politiek, dat soort zaken. Op details ga ik verder niet in, het was immers geen openbare vergadering.

Na circa anderhalf uur vertrokken de heren weer richting het Oldenzaalse en begon voor mij een tocht door Arlon op zoek naar mooie plekjes. Normaal zou ik ook nog wat filmpjes in Arlon willen maken, maar ik kan geen verhalen vinden die er echt uitspringen. Arlon heeft een lange en rijke geschiedenis, maar om er een filmpje van te maken is net even iets anders nodig.

Schoonheid is er hier genoeg, zoals bijvoorbeeld de pas zo'n 100 jaar oude Sint-Maartenkerk, met zijn toren van 97 meter hoog.


Gebouwd in opdracht van koning Leopold II, op het plein genoemd naar zijn zoon, Boudewijn I, wiens standbeeld er ook is geplaatst na de eerste wereldoorlog. Vlak bij de koning een veel vrolijker beeld trouwens.


Uiteraard ontbreekt ook in Arlon niet een tank die is blijven staan na het Ardennenoffensief.


Ik blijf overigens groot fan van de meeste publieke gebouwen in België, die zien er een stuk beter uit dan in Nederland.




Als laatste foto voor vandaag nog een foto die laat zien hoe steil het ook hier is, straten in de vorm van een trap is ook hier vrij gewoon.


Ik ben nog wel meer gaan bekijken en heb nog meer foto's gemaakt, maar die laat ik morgen pas zien. De Belvédère van Arlon verdiend het om apart vermeld te worden namelijk.

En daarmee sluit ik deze bijzondere dag af met een nummer dat wel een beetje past bij vandaag. De major was op bezoek en ik zet Oldenzaal even een jaartje in de wacht.


maandag 23 oktober 2017

Yuri is verbaasd aflevering 36: Trump of een militaire coupe

Of is dit een experiment?

Dag 169: Arlon - Dagje Bastogne

Vandaag naar een plaats die essentieel was tijdens het Ardennenoffensief.

Bastogne, voor velen een koekje, voor mij een belqngrijke sleutel tot onze welvaart. En vandaag kan ik er eindelijk een keer op bezoek. Iets na lunchtijd fiets ik richting station van Arlon, om daar de bus naar Bastogne te pakken.

Er rijden hier heel veel verschillende buslijnen, maar lang niet altijd de hele dag. Dus wil je een keer met de bus in deze omgeving, zoek dan de vertrektijden goed op. In dit geval was de busreis zelf al een genot overigens. De N4 door dit stuk van de Ardennen is ronduit prachtig.

Na het vele op en neer over de heuvels komen we in Bastogne, mijn plaats van bestemming voor vandaag. De bus stopt aan de rand van Bastogne, maar dat heb je hier al snel, Bastogne is namelijk helemaal niet groot, eerder een uit de kluiten gewassen dorp.

Wat Bastogne echter bijzonder maakt, is de ligging. Als je in dit deel van de Ardennen van noord naar zuid, of van oost naar west wil, dan moet je door Bastogne. De omringende heuvels maken maar een paar doorgaande wegen mogelijk hier en die komen dan ook nog eens samen in Bastogne.

Zo kan het dus gebeuren dat een klein stadje van 15.000 inwoners een groot horecaplein en een lange winkelstraat heeft. Puur door de ligging tussen de heuvels is Bastogne het centrum van de regio geworden.

Niet dat alles hier booming is overigens. De Blokker gaat bijvoorbeeld zijn deuren sluiten en heeft een grote uitverkoop. Een uitverkoop waar ik een fietscomputer voor het enorme bedrag van 1,60 euro aanschaf.

Als je door Bastogne loopt en je weet hoe Belgische plaatsen er normaal uitzien, dan gaat je onvermijdelijk iets opvallen. Er zijn hier namelijk bijna geen oude panden. Juist het ontbreken van die zichtbare historie is hier juist de historie. Dit is immers het gevolg van de zware beschietingen tijdens het Ardennenoffensief.

Ik maak een tweetal opnames over de gebeurtenissen van december 1944, dus ik zal er nu niet teveel over zeggen, de fimpjes komen vanzelf voorbij. Ik kan echter niet onvermeld laten dat Bastogne essentieel is geweest voor de Nederlandse geschiedenis, dus kijken die filmpjes zodra ze er zijn!

Doordat de wegen hier zo druk zijn en ik in dit geval geen andere keuze heb dan mijn opnames vlak langs wegen te maken, heb ik deze keer wel bijzonder veel takes nodig. Normaal geen probleem, maar hierdoor mis ik wel de beoogde bus, waardoor ik anderhalf uur mag wachten.

Dat wachten word nog langer, want de volgende bus komt pas na twintig minuten vertraging aanzetten. Hierdoor word het uiteindelijk een terugweg in het donker en dat heeft ook wel wat, zeker in Martelange, waar de N4 dwars doorheen gaat. Aan de ene kant is het hier België, aan de andere Luxemburg. Aan de ene kant een gewoon dorp, aan de andere, kant een enorme rij tankstations.

Er staan er maar liefst een stuk of tien op een rij in Martelange en allemaal bieden ze ook nog alcohol en tabak aan, want ook die zijn goedkoper in Luxemburg. Grenzen hebben soms een vreemd uiterlijk. Soms zijn ze een muur en soms zijn ze een muur van tankstations.

Na terugkeer in Arlon is er nog net genoeg tijd voor wat inkopen en daarna weer lekker naar de tent voor een avond ontspanning. Tot slot nog een afsluiter. De bijnaam van Bastogne, 'Nuts city', deed me denken aan onderstaande. De voetjes mogen van de vloer!


zondag 22 oktober 2017

Terug in de tijd deel 69: Turnhout en de inquisitie

Turnhout had na de tachtigjarige oorlog meer te lijden dan tijdens de tachtigjarige oorlog.

Dag 168: Arlon - Was, rust en New York

Laatste hersteldag.

Gelukkig hoef ik jullie niet lang meer te vervelen met rustdagen, want de benen beginnen eindelijk weer wat beter te voelen. Bij het boodschappen doen vandaag fiets ik bijvoorbeeld eindelijk ineens naar de winkel over de steile klimmetjes hier en als dat geen goed teken is.....

Ik blijf me overigens amuseren dankzij de verbaasde blikken van mensen wanneer ze hier iemand zien fietsen, want dat is hier echt uitzonderlijk. Bij de supermarkt staat mijn fiets zielig alleen, maar helemaal tekenend is de fietsenstalling bij het station. In deze stad van 29.000 inwoners is er plek voor twintig fietsen bij het station en vol lijkt het er nooit te zijn.

Vandaag ook even aandacht voor het sanitair hier op de camping, dat heeft namelijk een thema. Aan de mannenkant is het New York. Hieronder een impressie van hoe dat er uitziet. Wat op een foto natuurlijk niet te zien is, is het geluid. Samen met het visuele is er namelijk ook nog audio. De hele dag klinkt hier Frank Sinatra uit de speakers. Waren toiletten maar vaker zo uitnodigend.


Waar ik ook erg blij mee ben hier, is dat er een wasmachine en wasdroger voor de gasten beschikbaar zijn. Ik kan dus mooi alles nog een keer goed wassen voor ik Frankrijk in duik. Wat ze alleen waren vergeten te vermelden, is dat er een timer op de stroomtoevoer zit.

Om te voorkomen dat de hoofdzekering doorslaat worden bepaalde apparaten van de stroom afgehaald op de drukke momenten hier. De Belgen zijn niet in staat om op deze plek meer stroom te leveren, dus moeten ze op de camping creatief zijn.

Verder nog wat research gedaan voor de dag van morgen, maar daar lezen jullie morgen meer over. De afsluiter van de dag lijkt me een inkoppertje vandaag, dus daar hoefde ik niet lang over na te denken.