Inmiddels alweer de vijfde dag dat ik bij het wakker worden gelijk weet dat het hem vandaag niet gaat worden. Maar nog altijd ben ik niet gefrustreerd, het gaat zoals het gaat. Ik vrees alleen wel dat dit nog meerdere dagen gaat duren, want het herstel gaat maar met hele kleine stapjes.
Hoewel ik vandaag eerst nog denk een flinke stap gemaakt te hebben overigens. Bij het vertrek richting supermarkt lukt het me namelijk na een aantal pogingen en met veel moeite, om mijn been over mijn fiets te krijgen. Dit voelt als een kleine overwinning, maar blijkt het later niet te zijn.
Voor ik tot die conclusie kom word ik echter eerst nog voorbij gefietst door twee medereizigers die met bepakte fiets zuidwaarts gaan. Ze zeggen netjes bonjour en ik roep vol overtuiging gutentag terug, wat ze natuurlijk vol verbazing om doet kijken. Voor ze mij passeerden hoorde ik ze onderling Duits praten, vandaar. Nu moesten het ook wel buitenlanders zijn, want Fransen zeggen bijna nooit bonjour. Straks meer over de Fransen.
Ik fiets nog maar een paar honderd meter tegen de tijd dat ik de conclusie trek dat het opstappen geen overwinning was. Ik fiets weer net zo moeizaam als een paar dagen geleden en zit krom op de fiets. De pijnstillers hebben gezorgd dat ik meer van mijn rug heb gevraagd dan deze kon leveren en ik weet gelijk weer waarom ik niet zo'n fan van die dingen ben.
Met grote moeite fiets ik de bult op, doe mijn boodschappen en fiets weer terug. Het voelt als een absolute zege om weer in mijn tentje te gaan liggen en mijn rug rust te geven. Terwijl ik weer lig neem ik het laatste politieke nieuws tot me. Niet uit Nederland, maar uit Amerika. Het politieke nieuws uit de States volg ik de laatste maanden namelijk veel intensiever dan het Nederlandse politieke nieuws.
Waarom? Niet alleen omdat daar momenteel de gekste dingen gebeuren, maar vooral omdat je er veel door kunt leren. Weliswaar vooral hoe het niet moet, maar ook dat is leren. Nederland is momenteel een verdeeld land, maar dat stelt nog niets voor in vergelijking met de andere kant van de grote visvijver. Tegelijkertijd gaat het in Nederland echter wel dezelfde kant op momenteel en dus valt er veel te leren.
Maar dat is niet waar ik het over wil hebben, ik wil het over de Fransen hebben. Je hoort wel eens zeggen dat Frankrijk een prachtig land is, maar dat het jammer is dat er zoveel Fransen wonen. Mijn reactie daarop: klopt! Mijn beeld over de Fransen is niet bepaald positief geworden de afgelopen weken helaas.
De meesten negeren alles en iedereen om zich heen die ze niet al kennen. Er komt maar al te vaak niet eens een reactie als ik vriendelijk bonjour zeg. Uiteraard zijn er ook uitzonderingen en het feit dat die me vrijwel allemaal bij zijn gebleven zegt wel genoeg over het feit dat het echt uitzonderingen zijn.
Ik begin echter boven alles het gevoel te krijgen dat Fransen of dom, of lui zijn en dat heeft alles met taal te maken. Als een Fransoos in sneltreinvaart wat klanken mijn richting op spreekt, dan vormen die zich niet direct tot woorden. Wat er dan gebeurd wanneer ik meld dat mijn Frans niet zo goed is, in keurig Frans overigens, is verbazingwekkend.
Laat ik beginnen bij wat het minste voorkomt, de uitzondering dus. Het is mij nu twee keer overkomen dat een Fransman dan rustig gaat praten in simpele woorden, zodat ik het kan begrijpen. Precies wat ik zou doen als ik enkel Nederlands sprak en iemand me zou zeggen niet zo goed Nederlands te spreken. De ene keer was met een gepensioneerde op de fiets en de andere keer met een zwerver buiten een Mac. In beide gevallen volgde er een mooi gesprek.
Het is me tot nu toe drie keer overkomen dat een Fransoos probleemloos overschakelde naar het Engels. Drie op de bijna honderd Fransen die ik gesproken heb. Zelfs de gemiddelde student spreekt hier geen woord Engels.
Daarnaast waren er mensen die in bijzonder gebrekkig Engels proberen te communiceren. Lovenswaardig dat je een poging doet in een taal die niet je eigen is en die je nauwelijks beheerst. Mijn bedoeling is eigenlijk dat ze gewoon Frans blijven praten, maar dan wat rustiger, maar het blijft lovenswaardig.
Minder lovenswaardig is echter de reactie die ik in meerderheid krijg. Ze kijken je even aan en geven het op en lopen weg. Kun je je voorstellen dat je dat doet zonder verdere pogingen? Ik niet, maar het overkomt me hier dagelijks. Dus of ze zijn te dom om het begrijpen, of te lui om hun best te doen.
Vreemde mensen die Fransen, laten we het daar maar op houden, ook waar het de afsluiter betreft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten